Dlaczego Francja miałaby być zainteresowana „sponsorowaniem” części swojego eksportu sprzętu obronnego?

W 2018 roku Ateny ogłosiły zamówienie 84 zestawów modernizacyjnych w celu dostosowania części swoich F-16 C / D Block 52 do standardu Block 72, aby poprawić greckie zdolności odstraszania przed wzrostem sił powietrznych i tureckiej artylerii przeciwlotniczej. Warty 1,6 mld USD kontrakt przewidywał montaż nowych urządzeń w Grecji przez firmę HAI oraz dostawę wszystkich komponentów przez Stany Zjednoczone, takich jak radar AESA AN/APG-80, nowy system walki radioelektronicznej oraz nowy IRST (InfraRed Search and Track), dający zdobytym w latach 90-tych myśliwym nowe, doskonale nowoczesne możliwości. Mniej wiadomo, że w tym samym czasie, co ten kontrakt, Pentagon przyznał Atenom wojskową pomoc budżetową w wysokości 650 milionów dolarów, aby ułatwić finansowanie programu. Ta strategia sponsorowania eksportu sprzętu obronnego jest często stosowana przez Stany Zjednoczone, które co roku przeznaczają od 4 do 5 miliardów dolarów na pomoc krajom sojuszniczym w modernizacji ich sprzętu obronnego, ale także inne kraje, takie jak Rosja, Chiny i Turcja, zwłaszcza kraje afrykańskie .

W Europie, a szczególnie we Francji, proces ten został od dawna zarzucony, w postzimnowojennej dynamice bardzo mało skłonny do wspierania eksportu obronności, czyli bardziej w kierunku niektórych krajów afrykańskich, które nie błyszczały szacunkiem dla ludzi prawa i zasady demokratyczne. Od tego czasu sytuacja geopolityczna i w zakresie bezpieczeństwa uległa znacznej zmianie, podczas gdy wiele krajów sojuszniczych, w tym w Europie, walczy o sfinansowanie niektórych swoich programów zbrojeniowych, a geopolityka rynku zbrojeniowego znajduje się w stanie pełnego wstrząsu wraz z pojawieniem się nowych graczy oferujących wydajny i ekonomiczny sprzęt, na co stać Koreę Południową, Turcji, Izraela i Chin, którym czasem towarzyszą bardzo atrakcyjne warunki finansowania, lokalnej produkcji i transferu technologii. Czy w tym kontekście Francja również może wdrożyć taki system w celu wsparcia eksportu przemysłowego sprzętu obronnego? Aby odpowiedzieć na to pytanie, konieczne jest zbadanie kilku aspektów, takich jak stabilność budżetowa, stosowalność polityczna i prawna oraz ocena przemysłowych i politycznych korzyści dla Paryża.

Aspekt budżetowy jest oczywiście najbardziej decydującym czynnikiem, ponieważ jest z natury sprzeczny z intuicją. Rzeczywiście absurdalne wydaje się wspieranie eksportu sprzętu obronnego, którego celem jest właśnie napędzanie dynamiki przemysłu z korzyścią dla wojska, kredytami publicznymi, które równie dobrze mogłyby być skierowane bezpośrednio do wojska. Kiedy jednak zagłębimy się w szczegóły takiego systemu, jaki zastosował np. Waszyngton, okazuje się, że te aspekty są znacznie bardziej zrównoważone, niż się wydaje. Rzeczywiście, w Stanach Zjednoczonych, ze względu na specyfikę fiskalną i społeczną kraju, zwrot budżetowy dla finansów publicznych (federalnych i stanowych) z inwestycji w przemysł obronny, niezależnie od tego, czy jest on przeznaczony na eksport, wynosi 35% zainwestowane kwoty. Jednak 35% to dokładnie kwota, którą Pentagon przekazał Atenom w ramach greckiego kontraktu na F-16V. Innymi słowy, jest to dla Waszyngtonu „biała” operacja z budżetowego punktu widzenia, na skalę krajową.

75% tego artykułu pozostało do przeczytania,
Subskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 6,90 €.

Subskrypcja biuletynu