Dlaczego Francja miałaby być zainteresowana „sponsorowaniem” części swojego eksportu sprzętu obronnego?

W 2018 roku Ateny ogłosiły zamówienie 84 zestawów modernizacyjnych w celu dostosowania części swoich F-16 C / D Block 52 do standardu Block 72, aby poprawić greckie zdolności odstraszania przed wzrostem sił powietrznych i tureckiej artylerii przeciwlotniczej. Warty 1,6 mld USD kontrakt przewidywał montaż nowych urządzeń w Grecji przez firmę HAI oraz dostawę wszystkich komponentów przez Stany Zjednoczone, takich jak radar AESA AN/APG-80, nowy system walki radioelektronicznej oraz nowy IRST (InfraRed Search and Track), dający zdobytym w latach 90-tych myśliwym nowe, doskonale nowoczesne możliwości. Mniej wiadomo, że w tym samym czasie, co ten kontrakt, Pentagon przyznał Atenom wojskową pomoc budżetową w wysokości 650 milionów dolarów, aby ułatwić finansowanie programu. Ta strategia sponsorowania eksportu sprzętu obronnego jest często stosowana przez Stany Zjednoczone, które co roku przeznaczają od 4 do 5 miliardów dolarów na pomoc krajom sojuszniczym w modernizacji ich sprzętu obronnego, ale także inne kraje, takie jak Rosja, Chiny i Turcja, zwłaszcza kraje afrykańskie .

W Europie, a szczególnie we Francji, proces ten został od dawna zarzucony, w postzimnowojennej dynamice bardzo mało skłonny do wspierania eksportu obronności, czyli bardziej w kierunku niektórych krajów afrykańskich, które nie błyszczały szacunkiem dla ludzi prawa i zasady demokratyczne. Od tego czasu sytuacja geopolityczna i w zakresie bezpieczeństwa uległa znacznej zmianie, podczas gdy wiele krajów sojuszniczych, w tym w Europie, walczy o sfinansowanie niektórych swoich programów zbrojeniowych, a geopolityka rynku zbrojeniowego znajduje się w stanie pełnego wstrząsu wraz z pojawieniem się nowych graczy oferujących wydajny i ekonomiczny sprzęt, na co stać Koreę Południową, Turcji, Izraela i Chin, którym czasem towarzyszą bardzo atrakcyjne warunki finansowania, lokalnej produkcji i transferu technologii. Czy w tym kontekście Francja również może wdrożyć taki system w celu wsparcia eksportu przemysłowego sprzętu obronnego? Aby odpowiedzieć na to pytanie, konieczne jest zbadanie kilku aspektów, takich jak stabilność budżetowa, stosowalność polityczna i prawna oraz ocena przemysłowych i politycznych korzyści dla Paryża.

Aspekt budżetowy jest oczywiście najbardziej decydującym czynnikiem, ponieważ jest z natury sprzeczny z intuicją. Rzeczywiście absurdalne wydaje się wspieranie eksportu sprzętu obronnego, którego celem jest właśnie napędzanie dynamiki przemysłu z korzyścią dla wojska, kredytami publicznymi, które równie dobrze mogłyby być skierowane bezpośrednio do wojska. Kiedy jednak zagłębimy się w szczegóły takiego systemu, jaki zastosował np. Waszyngton, okazuje się, że te aspekty są znacznie bardziej zrównoważone, niż się wydaje. Rzeczywiście, w Stanach Zjednoczonych, ze względu na specyfikę fiskalną i społeczną kraju, zwrot budżetowy dla finansów publicznych (federalnych i stanowych) z inwestycji w przemysł obronny, niezależnie od tego, czy jest on przeznaczony na eksport, wynosi 35% zainwestowane kwoty. Jednak 35% to dokładnie kwota, którą Pentagon przekazał Atenom w ramach greckiego kontraktu na F-16V. Innymi słowy, jest to dla Waszyngtonu „biała” operacja z budżetowego punktu widzenia, na skalę krajową.

Pozostała część tego artykułu jest przeznaczona tylko dla subskrybentów

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
wszystkie artykuły bez reklam, od 1,99 €.

Subskrypcja biuletynu