Czy należy opracować drugi program myśliwski z niektórymi krajami Zatoki Perskiej?

Po miesiącach napięć, Francusko-niemieckie programy współpracy przemysłu obronnego przełamały impas w zeszłym tygodniu, z dwoma umowami dotyczącymi programu FCAS samolotów bojowych nowej generacji oraz MGCS ciężkich pojazdów opancerzonych przyszłości. Według opublikowanych komunikatów wydaje się, że główne punkty sporne zostały rzeczywiście rozwiązane, w dużej mierze dzięki złagodzeniu stanowiska Niemiec w obliczu czerwonych linii francuskich przemysłowców. W związku z tym niedawny wywiad z Ralfem Ketzelem, dyrektorem generalnym Krauss Maffei Wegman, dostarcza cennego kontekstu dotyczącego trudności napotkanych w programie MGCS w związku z pojawieniem się Rheinmetall w programie oraz zwłaszcza pozycja grupy Düsseldorf wobec programu, którą szef KMW uważa co najmniej za kontrproduktywną. Tak czy inaczej, wydaje się, że te dwa programy znów stoją na solidnym gruncie, co pozwala im skutecznie posuwać się naprzód.

To właśnie w tym kontekście artykuł opublikowany dzisiaj przez Tribune, au sujet de possibles opportunités exprimées par l’Arabie Saoudite pour acquérir un nombre important d’avions Rafale à la France. Selon l’article, citant des sources concordantes proches du dossier, si les relations entre le prince saoudien Mohammed bin Salman et le président français Emmanuel Macron sont loin d’être au beau fixe, ce qui explique peut-être l’arbitrage en faveur de l’espagnol Navantia au sujet des nouvelles frégates saoudiennes, le Royaume n’en est pas moins intéressé par une perspective de coopération avancée avec la France, en particulier dans le domaine des avions de combat. Pour Ryad, en effet, le Rafale présente un double intérêt, au delà du fait d’être un appareil très performant et fiable, celui d’être à la fois dépourvu de technologies américaines et de technologies allemandes, alors que les autorités saoudiennes redoutent un durcissement des positions de Berlin en matière d’exportation de technologies de défense, et un désengagement progressif américain du Golfe.

Quoiqu’il en soit, au delà de possibles discussions autour de l’acquisition d’un vaste flotte de Rafale, il serait question de 100 à 200 appareils, Ryad se serait également positionné vis-à-vis de Paris comme un partenaire potentiel pour le programme FCAS, si la coopération avec l’Allemagne venait à péricliter. Pour Ryad, il s’agirait à la fois de developper ses capacités opérationnelles alors que rien n’indique que Washington entende, dans un avenir relativement proche, autoriser l’exportation d’avions de combat de nouvelle génération comme le F-35A et encore moins comme le NGAD vers l’Arabie Saoudite, mais également de developper sa propre industrie et donc son autonomie stratégique. Bien évidemment, l’hypothèse d’un échec de FCAS s’est considérablement éloignée depuis quelques jours. Pour autant, la porte ouverte par les négociateurs saoudiens mériterait une attention soutenue de la part de Paris, de sorte à concevoir un second appareil, complémentaire du NGF du FCAS, avec Ryad et probablement Abu Dabi.

Pozostała część tego artykułu jest przeznaczona tylko dla subskrybentów

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
wszystkie artykuły bez reklam, od 1,99 €.

Subskrypcja biuletynu