Od 2020 roku, po dostawie systemów S-400 do Rosji, Kongres USA systematycznie włączał do ustaw regulujących coroczne wydatki na obronę USA, zakaz zniesienia przez władzę wykonawczą sankcji technologicznych nałożonych na Ankarę. Chodziło wówczas o ograniczenie możliwości obejścia weta Kongresu przez dość niechętną w tej kwestii administrację Trumpa, raczej skłonną do większej elastyczności wobec Turcji i jej prezydenta RT Erdogan. Ten sam zapis znalazł się w ustawie o zezwoleniach na obronę kraju z 2022 r., natomiast nowa administracja Joe Bidena również chciała częściowego zniesienia sankcji wobec Ankary, w szczególności w odniesieniu do nabycia 40 nowych samolotów F-16 V i 80 zestawów w celu dostosowania części samolotów F-16 Block 52 tureckich sił powietrznych do tego standardu, ku wielkiemu niezadowoleniu RT Erdogana, który kilkakrotnie groził, że zmieni innym partnerom, przy czym w tej sprawie regularnie cytuje się Rosję.
Rosyjska ofensywa na Ukrainę z lutego 2022 r. znacząco zmieniła jednak sytuację w tym zakresie. Co więcej, Ankara zmieniła swoją bardzo niejednoznaczną postawę wobec Moskwy, z jednej strony wspierając Ukrainę militarnie poprzez dostarczanie dronów i pojazdów wywóz węglowodorów lub na dostawę niektórych krytycznych technologii, w szczególności w zakresie półprzewodników. Ani też, że prezydent Erdogan złagodził swoje ambicje na Kaukazie, w Syrii i Iraku przeciwko Kurdom, a nawet na Morzu Egejskim przeciwko Grecji i Cyprowi. Ale oczywiście od tego czasu niektóre argumenty trafiły do Kapitolu jak wita dziś turecka prasa, zniknęły z niej klauzule odnoszące się do amerykańskich sankcji technologicznych nowa NDAA, która jest przedmiotem ponadpartyjnego porozumienia i nad którą musi szybko głosować Kongres Amerykański.
Choć zniesienie tych ograniczeń umożliwi amerykańskiemu wykonawstwu rozpoczęcie negocjacji z Ankarą w odpowiedzi na żądania armii tureckiej i przemysłowców, w szczególności w zakresie modernizacji floty myśliwskiej, to w żadnym wypadku nie oznacza to bezwzględnego zniesienia sankcje. W efekcie, zezwolenia na eksport amerykańskiej broni i technologii obronnych pozostają ścisłą prerogatywą Kongresui nic nie mówi, że ten tutaj potwierdzi żądania Ankary, zwłaszcza w krótkim okresie. Z drugiej strony większą elastycznością oferowaną amerykańskim negocjatorom jest rozpoczęcie rozmów ze swoimi odpowiednikami na ten temat, w szczególności uzyskanie pewnych surowych ustępstw ze strony Ankary, np. w sprawie przystąpienia Szwecji i Finlandii do NATO czy w sprawie wdrożenia zakupionej przez Ankarę i dostarczonej w 400 r. przez Rosję baterii S-2020.
75% tego artykułu pozostało do przeczytania,
Subskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!
Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 6,90 €.
Subskrypcja biuletynu
Zarejestruj się na Biuletyn dotyczący metaobrony otrzymać
najnowsze artykuły o modzie codziennie lub co tydzień
[…] […]