Po raz kolejny prezydent RT Erdogan sprzeciwia się członkostwu Szwecji i Finlandii w NATO

Nie jest zaskoczeniem, Prezydent Turcji RT Erdogan zapowiedział w zeszły piątek, że sprzeciwi się przystąpieniu Szwecji i Finlandii do NATO, pomimo niedawnych wysiłków Sztokholmu i Helsinek zmierzających do spełnienia żądań władz tureckich. Tak jak poprzednio, głowa państwa swoją decyzję, która okazuje się blokować przystąpienie dwóch krajów skandynawskich do Sojuszu Atlantyckiego, ponieważ wymaga jednomyślności głosów, tłumaczy politykę obu krajów w sprawach azylowych. , w szczególności w odniesieniu do niektórych członków tureckiej partii robotniczej lub wskazanych przez Ankarę, ale także w sprawie poparcia kaznodziejów Fethullaha Gulena, przeciwnika prezydenta Erdogana, oskarżonego przez władze tureckie o nieudany zamach stanu próbie z 2016 r. Dla tureckiego prezydenta byłoby to kwestią uniknięcia powtórzenia tego samego błędu, jaki popełniono, gdy Grecja przystąpiła do sojuszu atlantyckiego, narażając na szwank zapis, że oba kraje przystąpiły wspólnie do NATO 18 lutego 1952 r., a Turcja nie miała wówczas prawo do sprzeciwu wobec członkostwa Aten.

Na razie nie pojawiła się żadna oficjalna reakcja na oświadczenie prezydenta Erdogana w piątek, ani z Białego Domu, ani z innych europejskich stolic. Jednak szwedzki Sąd Najwyższy wczoraj odrzucił Wniosek Ankary o ekstradycję dziennikarza Bulenta Kenesa, były redaktor opozycyjnego dziennika Zaman, od kilku lat na emigracji w Sztokholmie. Wysuwany przez władze szwedzkie argument o niezależności szwedzkiego wymiaru sprawiedliwości, koncepcja zapewne niejasna dla prezydenta Erdogana, oczywiście nie przekonała władz tureckich, które ostro zaprotestowały. Nie ma jednak wątpliwości, że władze szwedzkie przewidziały taki wynik, ponieważ wniosek o ekstradycję złożony przez Ankarę był sprzeczny z szwedzkim prawem i było bardzo mało prawdopodobne, aby mógł zostać zatwierdzony przez sędziów szwedzkiego Sądu Najwyższego.

Jednak przypadek Bulenta Kenesa ujawnia prawdziwe tureckie ambicje. Rzeczywiście, podczas gdy Ankara początkowo ogłosiła, że ​​zamierza doprowadzić do ekstradycji kilkudziesięciu „terrorystów” ze Sztokholmu i Helsinek, władze tureckie faktycznie wszczęły tylko jedną formalną imienną procedurę, która dotyczy dziennikarza, znającego z całą pewnością, że szanse na sukces były nikłe. Innymi słowy, argumenty wysuwane przez prezydenta Erdogana w sprawie odmowy przystąpienia obu krajów skandynawskich do NATO miały od początku bardzo małą wartość materialną, a zatem były jedynie przynętami mającymi ukryć rzeczywiste cele Ankary, w szczególności w sprawie zniesienia amerykańskich i europejskich sankcji dot niektórych technologii obronnych umożliwiających krajowi realizację ambitnych programów wyposażenia wojskowego, ale także w celu uzyskania życzliwej neutralności Zachodu w sprawie ambicji Erdogana w Syrii, Iraku i na Kaukazie, a także de facto neutralność wobec napięć z Atenami.

75% tego artykułu pozostało do przeczytania,
Subskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 6,90 €.

Subskrypcja biuletynu