Od czasu zawieszenia broni w Panmunjeom, podpisanego 27 lipca 1953 r., Półwysep Koreański pozostaje jednym z najbardziej napiętych punktów na planecie. Nuklearyzacja Pjongjangu, począwszy od pierwszej udanej próby północnokoreańskiej broni nuklearnej 9 października 2006 r., a następnie pierwszej bomby wodorowej w styczniu 2016 r., znacząco zmieniła status tego zamrożonego, ale niedokończonego konfliktu z powodu braku oficjalnego rozejmu . Jeśli jednak armie północnokoreańskie ustawią w szeregu znaczne siły, z prawie 1,3 miliona żołnierzy pod flagą, 600.000 4000 rezerwistów, ponad 2500 czołgów, 8000 pojazdów opancerzonych, 500 systemów artyleryjskich lub 3000 samolotów bojowych, a także siły rakiet balistycznych i manewrujących szacowana na ponad 60 wektorów, składa się prawie wyłącznie z przestarzałego sprzętu pochodzącego z lat 70. lub 3. XX wieku i słabo zmodernizowanego od tego czasu z powodu międzynarodowych sankcji stosowanych w tym kraju przez ponad XNUMX dekady, w tym przez Pekin i Moskwę.
Jednak w ostatnich tygodniach pojawiło się kilka doniesień, z pewnością trudnych do niezależnej weryfikacji, ale wiarygodnych, donoszących o możliwym dostarczeniu przez Pjongjang amunicji i sprzętu wojskowego do Moskwy w celu wsparcia działań zbrojnych na Ukrainie. Zasadniczo byłaby to amunicja artyleryjska, taka jak pociski 122 i 152 mm, a także rakiety 122 mm do systemów Grad i 220 mm do systemów Ouragan, obie używane przez wyrzutnie. Zużycie amunicji jest rzeczywiście dużym problemem dla obu przeciwnych stron tego konfliktu, np. Ukraińcy zużywają miesięcznie blisko 155 40.000 pocisków kal. 32.000 1 sztuk. Gdyby rosyjskie przedwojenne zapasy były znaczne w tym rejonie, zużycie amunicji przez rosyjską artylerię przewyższyłoby, zdaniem obserwatorów, zużycie amunicji przez Ukraińców w stosunku 5 do 1, a nawet 10 do XNUMX, w szczególności w celu zrekompensowania brak precyzji rosyjskiej artylerii, tak że i tutaj zdolności produkcyjne rosyjskiego przemysłu nie są wystarczające, aby zrekompensować operacyjne zużycie sił.
O ile Moskwa od początku konfliktu szukała, podobnie jak Ukraina zresztą, międzynarodowych partnerów zdolnych do przekazywania sprzętu i amunicji, o tyle wysiłki rosyjskich negocjatorów były najczęściej bezowocne, a tylko 3 kraje faktycznie odpowiedziały pozytywnie na ponawiane prośby Kremla: Białoruś, Iran i Korea Północna. Dla Mińska była to przede wszystkim kwestia zachowania rosyjskiej ochrony, jedynego gwaranta reżimu prezydenta Łukaszenki. Dla Teheranu stałemu wsparciu dla rosyjskich wysiłków wojennych, co prawda znacznemu z dostawą tysięcy dronów z amunicją Shahed i, jak się wydaje, wkrótce pocisków balistycznych, towarzyszyło krytyczne porozumienie w sprawie modernizacji irańskich sił zbrojnych pod sankcjami przez kilka dziesięcioleci i podobnie jak armie Korei Północnej, w dużej mierze przestarzałe, z wyjątkiem niektórych zdolności, takich jak pociski. Tak więc wskazuje na to kilka zbieżnych źródeł 24 Su-35ES pierwotnie zbudowane dla Egiptu, których dostawa została odwołana, mogą wkrótce zostać dostarczone do Teheranu podczas gdy irańscy piloci i technicy obsługi są już szkoleni w Rosji. Podobnie byłoby z pytaniem aby Iran zmodernizował swoje siły morskie nabywając rosyjskie okręty, co w obu przypadkach oznaczało istotną redefinicję układu sił na bliskowschodnim teatrze działań.
Pozostało 75% tego artykułu do przeczytania. Zasubskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!
Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam.
Meta-Defense świętuje swoje 5-lecie!
- 20% w ramach subskrypcji Classic lub Premium z kodem Metanniv24
Oferta ważna od 10 do 20 maja na subskrypcję online nowej subskrypcji Classic lub Premium, roczną lub tygodniową na stronie Meta-Defense.
[…] […]