Abrams, Challenger 3, Armata…: Ile są warte współczesne czołgi ciężkie? 2/3

Po tym, jak wraz z pojawieniem się nowych systemów uzbrojenia prawie ogłoszono ich planowane zniknięcie, czołgi ciężkie znów stają się kluczowym wyznacznikiem siły militarnej sił zbrojnych, i to na wszystkich teatrach działań. Niniejszy artykuł jest drugim z serii trzech, których celem jest przedstawienie głównych modeli nowoczesnych czołgów bojowych, które znajdują się lub będą na wyposażeniu sił zbrojnych świata.

W pierwszym artykule zaprezentowano Leopard 2, chiński Type 99A, izraelski Merkava Mk IV i francuski Leclerc. Przedstawia to amerykańskie M1A2C Abrams, brytyjskie Challenger 3 oraz rosyjskie T-90M i T-14 Armata. Ostatni artykuł zaprezentuje turecki Atlay, K2 Black Panther Południowokoreański, japoński Type 10 i włoski C1 Ariete.

Stany Zjednoczone: czołgi ciężkie M1A2C Abrams

W 1972 roku, pod koniec wojny w Wietnamie, armie amerykańskie były wyczerpane, osłabione przez 10 lat inwestycji w konkretny teatr działań, a wiele ich sprzętu lądowego i powietrznego nie oferowało już znaczącej wartości dodanej w porównaniu z ich sowieckimi odpowiednikami. Tak było w szczególności w przypadku czołgu M60 Patton, wywodzącego się z M48 i będącego w służbie od 1960 r., ale w wielu obszarach przewyższającego go radziecki T-64, a także nowy T-72, który wejdzie do służby w 1973 roku

Aby temu sprostać, i to nie bez wielkich trudności, armia amerykańska zaangażowała się w super program, który zostanie oznaczony jako BIG 5 i który da początek 6 najpotężniejszym materiałom lat osiemdziesiątych: bojowemu wozowi piechoty M80/M2 Bradley, działo samobieżne M3/108, system przeciwlotniczy Patriot, śmigłowce AH-109 Apache i UH-64 Black Hawk, a także najbardziej symboliczny czołg ciężki M60 Abrams.

Zrywając z doktryną prostoty odziedziczoną po M4 Sherman i utrwaloną przez M48 i M60, Abrams był jednocześnie toczącym się potworem, skupiskiem technologii i miał siłę ognia równą pojedynczej Leopard 2 niemieckich w tym czasie. On zrobił demonstracja tej siły podczas pierwszej wojny w zatoce, przejmując bardzo wyraźną przewagę nad irackimi T62 i T72, niszcząc większość napotkanych czołgów przy minimalnych stratach, głównie dzięki ostrzałowi z innych Abramsów lub pociskom HOT z M2 Bradley.

Amerykański czołg przeszedł kilka kolejnych faz modernizacji, pierwsza w 1984 roku polegała na wyposażeniu go w dłuższe i wydajniejsze działo kal. 105 mm, druga w 1988 roku na wyposażeniu go w działo M120 kal. dać początek standardowi M256A44 (tym, który będzie walczył podczas wojny w Zatoce Perskiej).

Kilka lat później pojawiła się wersja M1A2, polegająca głównie na przekształceniu elektronicznego systemu pokładowego na wersję w pełni cyfrową, obejmującą nowe możliwości wykrywania i wizualizacji, natywną integrację pozycjonowania GPS oraz w miejsce cyfrowej magistrali. Ta struktura pozwoliła M1A2 na szybką ewolucję dzięki pakietowi ulepszeń systemu (SEP), odpowiadającemu głównie ewolucjom oprogramowania i systemów.

Wersja M1A2 SEP2 została wyposażona w kopułę automatycznego karabinu maszynowego, nowe ekrany i nowe interfejsy. Najnowsza wersja, M1A2 SEPv3, czasami określana jako M1A2C, wchodząca do służby od 2017 r., znacznie poprawiła swoje możliwości sieciowe i komunikacyjne, znacznie zwiększyła produkcję elektryczną, poprawiła możliwości FLIR i wzmocniła ochronę dzięki dodaniu nowego ARAT płytki aktywnego pancerza, a zwłaszcza możliwość wyposażenia w system Trofeum Hard-Kill zamówione przez US Army od izraelskiego Rafaela.

Wszystkie te dodatki nie zostały wprowadzone bez rozważenia, ponieważ ciężar czołgu stopniowo wzrastał z 55 do 67 ton na przestrzeni lat, dodając znaczne ograniczenia do 1500-konnej turbiny gazowej Honeywell AGT 1500, która napędza czołg. Jego cena również wzrosła z 8,5 mln USD (cena skorygowana o inflację) do ponad 15 mln USD za wersję M1A2 SEPv3, co czyni go obecnie jednym z najdroższych czołgów. Ale największą słabością Abramsa pozostaje jego oszałamiające spalanie, ograniczające jego autonomię na drodze do 400 km pomimo 1900-litrowego zbiornika, czyli dwa razy więcej niż T90M lub Leclerc.

Ponadto pojazd opancerzony jest uważany za skomplikowany w utrzymaniu i wymaga ciężkiej i doskonale docieranej logistyki, aby w pełni wykorzystać jego potencjał. Z drugiej strony, po spełnieniu tych warunków pozostaje jednym z najpotężniejszych obecnie czołgów bojowych, co wyjaśnia jego ostatnie sukcesy komercyjne na Tajwan ou Polskie, dwa kraje szczególnie narażone.

Wielka Brytania: czołg Challenger 3

Odkąd Cheftain wszedł do służby pod koniec lat 60., armie brytyjskie zawsze faworyzowały ciężkie czołgi bojowe, nawet bardzo ciężkie, nawet jeśli ucierpiała na tym ich mobilność. Tak więc Chefttain miał tylko silnik o mocy 720 KM, aby przenieść swoje 55 ton, a Challenger 2, który wszedł do służby w 1998 roku i był radykalną ewolucją Challengera 1, z którym dzieli tylko 5% części, miał tylko 1200 silnik KM o masie bojowej od 65 do ponad 70 ton.

Jednak brytyjskie czołgi zawsze były groźnymi przeciwnikami na polu bitwy, w szczególności ze względu na ich bardzo zaawansowany pancerz kompozytowy Chobham, a następnie Dorchester oraz ogromną siłę ognia.

Z drugiej strony, podobnie jak ich francuscy czy niemieccy europejscy odpowiednicy, od 2000 r. flota czołgów ciężkich zmniejszała się do tego stopnia, że ​​podczas prac przygotowawczych nad białą księgą w sprawie La Défense z 2021 r. krążyło wiele plotek zgodnie z którym 165 Challengerów 2, które dziś stanowią uzbrojenie 3 batalionów kirasjerów armii brytyjskiej, zostałoby po prostu zlikwidowane.

Pozostała część tego artykułu jest przeznaczona tylko dla subskrybentów

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
wszystkie artykuły bez reklam, od 1,99 €.

Subskrypcja biuletynu