Czy po Włoszech Niemcy też zdobędą superniszczyciele?

Marynarka wojenna była w okresie zimnej wojny biednym krewnym sił zbrojnych Republiki Federalnej Niemiec. Dla Bonn celem było zarówno ograniczenie własnych możliwości projekcji siły tkwiących we flocie pełnomorskiej, zgodnie z jej konstytucją, jak i odpowiedź na konkretną potrzebę NATO, a mianowicie kontrolę nad Morzem Bałtyckim, którą posiadały tylko RFN i Dania, ówczesnych wybrzeży tego morza.W rzeczywistości Bundesmarine faworyzowała wówczas stosunkowo kompaktowe statki przystosowane do specyficznych potrzeb Bałtyku i Morza Północnego, czego najbardziej oczywistym przykładem jest flota podwodna składająca się z 11 okrętów podwodnych typu 205 o napędzie konwencjonalnym tylko 44 metry długości i 455 ton w nurkowaniu, obsadzony przez 22-osobową załogę i o ograniczonych osiągach, zwłaszcza jeśli chodzi o nurkowanie z maksymalną głębokością 100 m. Jednak te okręty podwodne, takie jak korwety typu Cheetah, Albatros i Tiger, które również nie przekraczały 500 ton, dobrze nadawały się do misji przydzielonych tej flocie przez NATO na Bałtyku.

Jednak Bundesmarine dysponowała kilkoma okrętami oceanicznymi, takimi jak 4000-tonowe niszczyciele klasy Hamburg wyprodukowane w 4 jednostkach w latach 1959-1964 lub 3 niszczyciele przeciwlotnicze klasy Lutjens, które weszły do ​​służby od 1969 roku. w porównaniu z innymi głównymi marynarkami europejskimi, takimi jak Royal Navy, Marine Nationale i Marina Militare, Bundesmarine była wyraźnie w tyle pod względem zdolności na pełnym morzu.Sytuacje nieco się zmieniły od zjednoczenia Niemiec i upadku bloku sowieckiego. Rzeczywiście, tam gdzie wybrzeża Bałtyku były kontrolowane przede wszystkim przez Związek Radziecki (Rosję, Estonię, Litwę i Łotwę), jego sojuszników z Polski i NRD, a także przez dwa kraje neutralne, Szwecję i Finlandię, mapa zmieniła się drastycznie od wtedy, kiedy Rosja ma teraz tylko 170 km linii brzegowej na tym morzu, 10 razy mniej niż kontrolowała podczas zimnej wojny. Te zmiany geograficzne, jak również ewolucja postrzeganej geopolityki, doprowadziły do ​​głębokiej transformacji niemieckiej marynarki wojennej, która zastąpiła 11 Type 205 maszynami 6 okrętów podwodnych AIP Typ 212 o masie 1830 ton, i dopuszczone do obsługi większych statków lepiej przystosowanych do pełnego morza, takich jak 3 niszczyciele przeciwlotnicze klasy Sachsen o wyporności 5800 ton, fregaty 4 fregaty brandenburskie o wyporności 4500 ton, a także 4 ciężkie fregaty o masie ponad 7000 ton klasy Baden-Wurtenberg.

Od 2028 roku Bundesmarine musi otrzymać 4 nowe fregaty F126, które mają zastąpić 4 Brandenburgie wprowadzone do służby w latach 1994-1998. Nowe okręty programu MKS 180, zawsze oznaczane jako fregaty, osiągną tonaż 10.000 166 ton na długości XNUMX metrów. Jednak ich konfiguracja jest szeroko dyskutowana po drugiej stronie Renu. Rzeczywiście, pomimo dużego tonażu, bardzo dużej autonomii na morzu i zwiększonej przeżywalności, F126 będą wyjątkowo słabo uzbrojone jak na statek o takim tonażu, z zaledwie 16 pionowymi silosami Mk41 przeznaczonymi na 64 pociski przeciwlotnicze średniego zasięgu ESSM, 8 pocisków przeciwokrętowych NSM, 2 systemy CIWS C-RAM i działo kal. 127 mm, gdzie np. amerykańskie niszczyciele Arleigh Klasa Burke o masie 9700 ton i długości 155 metrów przewozi 96 silosów pionowych. Jednak według informacji, które rozpaliły wyspecjalizowane sieci społecznościowe, wydaje się, że Bundesmarine chce naprawić sytuację kolejną fregatą klasy F127, która miałaby osiągnąć 220 metrów długości i 12.000 XNUMX ton wyporności, która musi wejść do służby w ciągu następnej dekady . Czy Bundesmarine również przygotowuje się do uruchomienia programu superniszczycieli? nie jest to pewne...

Pozostała część tego artykułu jest przeznaczona tylko dla subskrybentów

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
wszystkie artykuły bez reklam, od 1,99 €.

Subskrypcja biuletynu