Ujawniono strategię dotyczącą nabycia przez Australię okrętów podwodnych do ataku nuklearnego

Po zakończeniu programu SEA 1000 przyznanego Francuskiej Grupie Marynarki Wojennej na budowę 12 oceanicznych okrętów podwodnych o napędzie konwencjonalnym oraz ogłoszeniu utworzenia sojuszu AUKUS zrzeszającego Australię, Wielką Brytanię i Stany Zjednoczone, którego jednym z celów miał dostarczyć Królewskiej Marynarce Wojennej Australii okręty podwodne do ataku nuklearnego, spekulacji było równie wiele, jak zaprzeczeń władz Canberry. W rzeczywistości dla wielu obserwatorów, nie bez obiektywnych powodów, ta zmiana obsługiwana przez Canberrę byłaby zarówno bardzo trudna, jak i bardzo kosztowna do wdrożenia, nie wspominając już o wielu koleinach technologicznych i przemysłowych, których trzeba będzie uniknąć, aby to przeprowadzić program na jego końcu.

Spośród wielu często podnoszonych obaw, żywotność 6 konwencjonalnych okrętów podwodnych klasy Collins stanowiących obecnie siły okrętów podwodnych Królewskiej Marynarki Wojennej Australii (RAN) była jedną z najtrudniejszych do rozwiązania, podczas gdy statki te nie będą w stanie utrzymać linii po 2035 r. i że dostawy pierwszych australijskich SSN można się spodziewać, w najlepszym przypadku, dopiero po 2040 r. Ponadto szybko stało się jasne, że uprzywilejowany przez komentatorów w tej sprawie partner przemysłowy, Stany Zjednoczone z Wirginią klasy, brakowałoby zdolności przemysłowych do dostarczenia niezbędnych okrętów podwodnych, podczas gdy sama Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych jest zaangażowana w intensywną fazę modernizacji mającą na celu wymianę swoich okrętów podwodnych. z pionowymi systemami wyrzutni rakiet, jednocześnie aktywnie się rozwijając nt nowej generacji Hunter Killer z programu SSN(x) specjalizującego się w tropieniu i eliminowaniu wrogich okrętów podwodnych. W rzeczywistości zdolności przemysłowe USA w domenie okrętów podwodnych są już w pełni wykorzystywane przez następne 20 lat, a dostarczenie amerykańskich SSN do RAN musiałoby doprowadzić do gry o sumie zerowej na Pacyfiku.

Wydaje się jednak, że Amerykanie, Brytyjczycy i Australijczycy doszli do modelu, który spełnia wszystkie zidentyfikowane do tej pory ograniczenia. Rzeczywiście, okręty podwodne do ataku nuklearnego nie będą amerykańskimi Virginiami, ale ewolucją brytyjskiej klasy Astute, niewątpliwie jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym SSN w tej chwili z francuskimi Suffren. Ta ewolucja z pewnością umożliwi wyposażenie australijskich okrętów podwodnych w te same pionowe systemy startowe, co Virginia Block IV lub V, tak aby wdrożyć pociski manewrujące typu BGM-109 Tomahawk i amunicję, która je zastąpi w nadchodzących latach chodź. Ponadto, podobnie jak w przypadku okrętów podwodnych klasy Attack z późnego programu SEA 1000, systemy na pokładach statków, jak również łańcuch sonarów, będą w większości amerykańskie, tak więc szkolenie i transformacja załóg RAN mogłaby częściowo zostać przeprowadzona przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych, która jest znacznie bardziej obecna na tym teatrze niż Royal Navy.

Pozostała część tego artykułu jest przeznaczona tylko dla subskrybentów

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
wszystkie artykuły bez reklam, od 1,99 €.

Subskrypcja biuletynu