Na początku XXI wieku południowokoreański przemysł obronny był wciąż w powijakach, mimo że zaprojektował już pewne pojazdy opancerzone, takie jak ciężki czołg K2000, bojowy wóz opancerzony K1 i lekkie korwety Donghae. Od tego czasu, opierając się na znaczących transferach technologii związanych ze swoimi przejęciami i lokalnymi programami produkcyjnymi, ale także na globalnym braku mobilności zachodnich producentów broni w okresie od zakończenia zimnej wojny do połowy 200 roku, Seul wspiął się na podium projektantów i producentów broni zaawansowany sprzęt wojskowy, jak w walce lądowej z rodziną ciężkich gąsienicowych pojazdów opancerzonych, począwszy od czołgu K2010 Black Panther do bojowego wozu piechoty AS21 Redback, na polu morskim okrętu podwodnego AIP Dosan Ahn Chango, do ciężkiego niszczyciela Sejong the Great, w rakietach rakiety balistycznej średniej zmiany Hyunmoo 4-4, do rakiety antybalistycznej L-SAM oraz w lotnictwie bojowym dzięki samolotom szkolno-szturmowym FA-50 oraz nowemu średniemu myśliwcowi KF-21 Boramae i obecnie zajmuje pozycję potężnego konkurenta, szczególnie dla producentów europejskich, w bardzo wielu obszarach, łącznie z Europą.
Dziś, dysponując 22 okrętami podwodnymi o napędzie konwencjonalnym lub szturmowymi AIP, 13 niszczycielami i fregatami, 21 korwetami oraz 2 lotniskowcami-amfibiami i 8 dużymi okrętami desantowymi, południowokoreańska marynarka wojenna stała się nie tylko jedną z najbardziej imponujących na Pacyfiku, ale także jeden z najpotężniej uzbrojonych, 3 niszczyciele klasy Sejong le Grand, ze 128 pionowymi silosami, ustępując na przykład tylko krążownikom klasy Kirov w tym rejonie. Istnieje jednak program, który budzi wiele kontrowersji w kraju, mający na celu zapewnienie marynarce wojennej Korei Południowej jednego lub więcej lotniskowców lub lotniskowców, zdolnych do wdrażania samolotów bojowych.
Prawdą jest, że ten program, który nie został jeszcze formalnie uruchomiony, był świadkiem wielu zwrotów akcji od czasu, gdy po raz pierwszy wspomniał o nim sztab generalny Korei Południowej. w lipcu 2019 r. w postaci dwóch 30.000-tysięcznych lotniskowców śmigłowców szturmowych wywodzących się z klasy Doko, przeznaczony do wdrożenia 20 F-35B z pionowym lub krótkim startem i lądowaniem, których Siły Powietrzne jeszcze nie zamówiły. Seul miał wtedy odpowiedzieć na kolejne wejście do służby drugiego chińskiego lotniskowca Shandong, zwodowanego w kwietniu 2017 r., który w grudniu 2019 r. wszedł do czynnej służby w Marynarce Wojennej ALW.
Hipoteza przyjęta przez Seul była wówczas bardzo inspirowana zapowiedzianą kilka tygodni wcześniej konwersją dwóch lotniskowców śmigłowców klasy Izumo japońskich sił samoobrony morskiej, ponownie na wdrożenie floty około czterdziestu samolotów F-35B zamówionych przez Tokio, odpowiedzieć na chińskie zagrożenie i uspokoić Donalda Trumpa, który bardzo nalega na zrównoważenie amerykańskiego bilansu handlowego z Japonią.
Wkrótce jednak program rozrósł się i w październiku 2019 nie było już mowy o statkach 30.000 XNUMX ton, ale o dwóch opcjach, jeden o masie 41.000 238 ton dla wyznaczonego lekkiego lotniskowca o długości 71.000 metrów, a drugi o masie 298 XNUMX ton dla wyznaczonego średniego lotniskowca o długości XNUMX metrów. W obu przypadkach były to okręty wyposażone w odskocznię i bez katapult czy ograniczników, jak brytyjskie, włoskie, hiszpańskie czy nawet japońskie lotniskowce, przeznaczone do realizacji śmigłowców oraz samoloty z pionowym lądowaniem i krótkim startem, jak Harrier czy Lightening. II. Rok później, w sierpniu 2020 roku południowokoreański model lotniskowca miał załadowane zaledwie 40.000 XNUMX toni stracił trampolinę do konfiguracji zbliżonej do LHA klasy America US Navy.
Pozostała część tego artykułu jest przeznaczona tylko dla subskrybentów
Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
wszystkie artykuły bez reklam, od 1,99 €.
Subskrypcja biuletynu
Zarejestruj się na Biuletyn dotyczący metaobrony otrzymać
najnowsze artykuły o modzie codziennie lub co tydzień
Interesujące jest reaktywność i refleksja nad „świeżymi wiadomościami”, ale uważam, że linii redakcyjnej brakuje spójności. Ewoluuje na przykład w temacie lekkich myśliwców, które kiedyś uważano za interesujące, a nieco później potępiono. (przy posiadaniu niedrogiego lekkiego myśliwca do szkolenia, trwałości operacyjnej, przemieszczaniu się poza obszar Francji metropolitalnej lub operacjach o niskiej intensywności umożliwia koncentrację środków o wysokiej wydajności tam, gdzie są one naprawdę potrzebne). To samo dotyczy lotniskowców: pewnego dnia popieramy nuklearną AP, by nieco później rozważyć, że projekt koreański (do tej pory wszystkie teoretyczne) byłby bardziej odpowiedni, tylko na podstawie bardzo częściowych kryteriów związanych z eksportem. Artykuł pokazuje przede wszystkim, że Koreańczycy nie wiedzą, czego chcą, nawet jeśli stali się konkurencyjnym graczem na rynku zbrojeniowym.
Celem nie jest dostarczanie „prawd”, ale przedstawienie rozumowania, co wyjaśnia, że w zależności od przedmiotu można dojść do różnych wniosków, ponieważ brane pod uwagę paradygmaty są różne. Każdy musi znaleźć narzędzia do wyrobienia sobie własnej opinii.
Czy lekki myśliwiec jest skazany na zagładę? Jest to możliwe, ponieważ faktycznie obserwujemy przesunięcie w kierunku cięższego sprzętu w nabytkach. Czy jednak byłoby zainteresowanie opracowaniem następcy modelu 2000? bardzo prawdopodobne. Ale na pewno będzie cięższy niż 2000… Kwestia perspektywy.
To samo dotyczy lotniskowców. Czy powinniśmy utrzymać program PANG? tak, to niezaprzeczalne. Czy należy ją zachować w obecnej formie? jest o wiele bardziej dyskusyjna. Ponownie wszystko zależy od zadanego pytania.
[…] ok. 128 pionowych silosów, ustępując np. tylko krążownikom klasy Kirow w tym rejonie. Ale jest program, który budzi wiele kontrowersji w kraju, […]
Kluczowe jest opracowanie i wyprodukowanie dla siebie uzbrojenia niezbędnego do naszej obrony. Szkoda, że nie mamy na przykład działających zdolności produkcyjnych czołgów bojowych.
Aby uzyskać niezbędną masę, przemysł potrzebuje eksportu. Potrzeby Europy są jednak na tyle duże, że możliwa jest masowa produkcja broni i niezbędnych systemów uzbrojenia.
Naród francuski i narody europejskie wydają się nie być świadome kwestii gospodarczych i militarnych, które są kluczowe dla naszego przetrwania. Czy nasi przywódcy polityczni bardziej niż nasi wybrani przedstawiciele, kierują się krótkoterminowymi względami wyborczymi?
Wojna rozpętana przez Rosję otworzyła nam oczy na niebezpieczeństwa świata. Ponieważ Europa jest tym, czym jest, Francja musi przede wszystkim polegać na sobie we wszystkich kluczowych obszarach. Musi podwoić swoje wysiłki, oferując każdemu krajowi europejskiemu udział w tych wysiłkach we wspólnym interesie.
Czy Francja robi wystarczająco dużo, aby niestrudzenie przekonywać każde państwo, członka UE lub nie, o programach do realizacji i wzbudzić zainteresowanie państw współpracą z nami w sposób skuteczny, otwarty i pełen szacunku dla wspólnego interesu?
Aby przekonać, wzbudza zaufanie. Z 200 zbiornikami i setką rur 155 mm nikogo nie inspirujemy.
[…] […]