W ostatnich miesiącach w Wielkiej Brytanii Ministerstwo Obrony zwielokrotniło zapowiedzi mające na celu konsolidację dwóch obecnych programów zbrojeniowych, z jednej stronye Global Combat Air Program dziedziczy FCAS z drugiej strony współprodukować z Włochami i Japonią system walki powietrznej szóstej generacji do 6 r. program SSN-AUKUS wraz ze Stanami Zjednoczonymi i Australią, aby zaprojektować i wyprodukować przyszły okręt podwodny do ataku nuklearnego lub SSN zgodnie z angielskim akronimem, który częściowo znajdzie się na wyposażeniu Królewskiej Marynarki Wojennej Australii i pozwoli Królewskiej Marynarce Wojennej na zastąpienie SSN klasy Astute od 2040 roku.
Pokazała to determinacja, a także największy europejski budżet obronny, choć maskujący ogromne trudności napotykane przez prawie wszystkie inne główne programy będące obecnie w fazie rozwojui którzy w większości znajdują się w najbardziej napiętych sytuacjach pod względem harmonogramu, budżetu i formatu.
To jest zasadniczo to, co wyłania się z jadowity raport zlecony przez Komitet Obrony Parlamentu Brytyjskiego. Prowadzony przez posła Marka François, konserwatywnego przedstawiciela hrabstw Rayleigh i Wickford od 2011 roku oraz przewodniczącego podkomisji odpowiedzialnej za ten raport, przedstawia najbardziej niepokojący obraz stanu armii Wielkiej Brytanii, ale także, a przede wszystkim o godnym ubolewania zarządzaniu programami przemysłu obronnego w ostatnich latach, które poważnie ograniczyło ich obecne i przyszłe zdolności operacyjne.
Autorzy raportu przestudiowali więc kilka przykładów programów realizowanych wbrew zdrowemu rozsądkowi przemysłowemu, pojemnościowemu i budżetowemu, w szczególności fregaty Typ 26 Królewskiej Marynarki Wojennej, opancerzony pojazd bojowy Ajax armii brytyjskiejoraz samolot obserwacyjny E-7 Wedgetail Królewskich Sił Powietrznych.
To ostatnie jest szczególnie podkreślone w raporcie, aby to wykazać „absolutne szaleństwo” prowadzenia brytyjskich programów obronnych w ostatnich latach.
Tak więc, chociaż Królewskie Siły Powietrzne miały początkowo nabyć 5 samolotów od Boeinga za 2,1 miliarda funtów, ostatecznie złożyły zamówienie na tylko 3 samoloty w przedłużonym harmonogramie, aby zwiększyć stabilność budżetową.
Niestety, biorąc pod uwagę skutki kryzysu inflacyjnego i niemożność wycofania się Londynu z zamówienia 5 radarów MESA na wyposażenie początkowych urządzeń, ostateczny koszt wynosi 1,89 miliarda funtów, czyli 90% początkowej kwoty. 60% oczekiwanych zdolności, pozbawiając RAF możliwości prowadzenia stałego nadzoru powietrznego dłużej niż kilka dni przy tak małej flocie.
Ten epizod przypomina konsekwencje podobnych arbitrażów przeprowadzonych we Francji wokół programu fregat FREMM, który początkowo miał umożliwić francuskiej marynarce wojennej zakup 17 fregat produkowanych w tempie jednego statku co 7 miesięcy przez 10 lat za łączną kwotę 8 miliardów euro.
Ostatecznie została zredukowana do floty składającej się z zaledwie 8 fregat wyprodukowanych w ciągu 12 lat, za ostateczną kopertę w wysokości 8 miliardów euro, identyczną jak poprzednia, nie licząc dodatkowych 4 miliardów euro zainwestowanych w zakup 5 lżejszych, gorzej uzbrojonych fregat BIZ. ale bardziej nowoczesny, a przede wszystkim produkowany przez kolejne 10 lat, niezbędny do osiągnięcia formatu 15 fregat pierwszej klasy wymaganych przez Białą Księgę z 2017 r.
Pozostało 75% tego artykułu do przeczytania. Zasubskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!
Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam.
Meta-Defense świętuje swoje 5-lecie!
- 20% w ramach subskrypcji Classic lub Premium z kodem Metanniv24
Oferta ważna od 10 do 20 maja na subskrypcję online nowej subskrypcji Classic lub Premium, roczną lub tygodniową na stronie Meta-Defense.
[…] Tak wynika zasadniczo z jadowitego raportu zleconego przez Komitet Obrony brytyjskiego parlamentu. pod przewodnictwem posła […]