Powłoka hipersoniczna: czy armia amerykańska odniesie sukces tam, gdzie w 2021 r. zawiodła marynarka wojenna USA?

Szybciej, precyzyjniej i znacznie taniej niż pocisk manewrujący: takiemu wyzwaniu chce się podjąć armia amerykańska za pomocą pocisku hipersonicznego, który ma być wyposażeniem jej wyrzutni kal. 155 mm.

Wojna na Ukrainie pokazała decydującą rolę artylerii ziemia-ziemia średniego i dalekiego zasięgu, podczas gdy koncepcja przewagi powietrznej wydaje się coraz bardziej niedostępna dla sił powietrznych, w tym najbardziej zaawansowanych.

To właśnie w tym kontekście armia amerykańska uruchomiła kilka programów mających na celu nadrobienie zaległości w obszarze tradycyjnie powierzonym lotnictwu bojowemu, poprzez wyposażenie się w Pociski manewrujące Tomahawk i SM-6 zintegrowane z systemem MRC w 2022 r. i nowej precyzyjnej rakiety balistycznej Strike Missile PrSM w 2023 r., a także rakieta hipersoniczna Long Range Hypersonic Weapon od 2025 roku.

Jednak po niepowodzeniu programu artyleryjskiego XM1299 ERCA armia amerykańska znalazła się bez wysokowydajnego rozwiązania do zwalczania celów średniej wielkości w zasięgu od 50 do 150 km. To tutaj musi zadziałać nowa powłoka hipersoniczna, obecnie opracowywana.

Programy AGS, LRLAP i HPV Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych

Po prawie 20 latach asymetrycznych starć w Afganistanie i Iraku armia amerykańska doświadczyła znacznej erozji artylerii średniego zasięgu i zasobów uderzeniowych, podczas gdy w tym samym czasie Rosja, a zwłaszcza Chiny, opracowały nowe, wysokowydajne systemy, takie jak jako chiński pocisk hipersoniczny ziemia-ziemia DF-17.

Pocisk DF-17 PLA
Chiński taktyczny pocisk hipersoniczny DF-17 został po raz pierwszy publicznie zademonstrowany w 2019 roku.

Istnieje zatem pilna potrzeba, aby armia amerykańska nadrobiła zaległości w tym obszarze i być może odzyskała pod tym względem przewagę operacyjną i technologiczną nad armią rosyjską i chińską. W tym celu w ostatnich latach uruchomiono kilka programów, m.in. rakietę PrSM, następcę ATACMS, system odpalania rakiet manewrujących MRC czy rakietę hipersoniczną LRHW.

W przypadku hipersonicznego pocisku artyleryjskiego armia amerykańska może polegać na kilku wcześniejszych programach, w tym na Advanced Gun System (AGS), jego pocisku dalekiego zasięgu (LRLAP) i pocisku Hyper-Velocity Projectile (HPV). , opracowane w ramach programu Rail Gun, wszystkie opracowane dla Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych.

AGS to zestaw artyleryjski kal. 155 mm zaprojektowany w latach 2007–2016 do uzbrojenia niszczycieli klasy Zumwalt. Każda z dwóch dział artyleryjskich miała co dwie sekundy strzelać pociskami LRLAP z odległości prawie 150 km, aby z dużą precyzją wspierać zsiadane oddziały.

Pocisk HPV został opracowany w ramach programu armaty elektrycznej, czyli działa szynowego Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Pocisk musiał wytrzymywać prędkość wylotową wylotu wylotu większą niż 7 Machów i utrzymywać prędkość hipersoniczną w fazie szybowania na dystansie do 150 km.

Test Railguna Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych
Program armat szynowych Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych został porzucony w 2021 roku po pochłonięciu ponad pół miliarda dolarów.

Pozostało 75% tego artykułu do przeczytania. Zasubskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!

Logo Metadefense 93x93 2 Artyleria | Wiadomości z obronności | Broń hipersoniczna i rakiety

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 1,99 €.


Reklama

Na dalej

2 Komentarze

PORTALE SPOŁECZNOŚCIOWE

Ostatnie artykuły