Deniz topçularının su üstü savaşçıları için potansiyelini yeniden değerlendirmeli miyiz?

2000'li yılların başında ABD Donanması, yeni bir deniz topçu sistemine dayanan "Kara Saldırısı Muhripleri" olarak adlandırılan DD-21 programı adlı yeni bir ağır muhrip sınıfı tasarlamaya başladı. Program şu sonuçlara yol açacakZumwalt sınıfı190 metre uzunluğunda, neredeyse 16.000 tonluk yük deplasmanına sahip, gemisavar füzelere karşı savunmasızlığını azaltmak için büyük bir gizlilik ve su üzerinde özellikle alçak bir çizgiye sahip bir gemi.

Her biri 20 ESSM kısa ve orta menzilli uçaksavar füzesi veya bir Tomahawk seyir füzesi barındıran 47 silodan oluşan 4 Mk4 dikey fırlatma sistemine ek olarak, geminin ana silahı, bir topçu sistemi olan Gelişmiş Silah Sistemi olarak adlandırılan 2 yeni 155 mm topa dayanıyordu. Dakikada yaklaşık on mermi ateşlemesi bekleniyor ve yeni Uzun Menzilli Kara Saldırısı Mermisi güdümlü mermisi veya LRAP ile yaklaşık 150 km menzile sahip.

Ancak Soğuk Savaş sonrası birçok önemli Amerikan programında sıklıkla olduğu gibi, Zumwalt sınıfı ve AGS sistemi başarısız olduBirincisi, geliştirme maliyetleri, 32 destroyerden oluşan filonun, iki Nimitz sınıfı uçak gemisinin fiyatı olan 3 milyar dolarlık bir maliyetle 21 gemiye düşürülmesine ve ikincisinin zaten terk edilmesine kadar patladı. Zumwalt'a monte edilen mermilerin her birinin fiyatı yarım milyon doları aşarken, ABD Donanması'nın başlangıçta hedeflediği hedeflerden çok uzaktı.

1950: Füzeler deniz topçularının yerini almaya başladı

Başarısız olan bu girişimin yanı sıra, deniz topçusu, 50'lerin sonlarından itibaren, yüzey muharebe birimleri, fırkateynler, muhripler ve kruvazörlerin silahlanmasındaki merkezi rolünü kaybetti.

Böylece, 1957'de silahlandırılan ve Avrupa'da tasarlanan bu tipteki son gemi olan Colbert kruvazörü, kalkışında 8 adet çift 127 mm taret ve 10 adet çift tüplü 57 mm uçaksavar topu taşıdı; bunu muhripler de Fransa'da başardı. dünyanın her yerinde olduğu gibi, uçaksavar, gemisavar veya denizaltısavar füzelerin, çoğu zaman bir veya iki yuvaya indirgenen deniz topçularının zararına kullanılmasından yanaydı.

Bu olgu onlarca yıl içinde büyümüştür ve bugün, özellikle dikey fırlatma sistemlerinin ve bu gemilerin yeteneklerini genişleten yeni füzelerin ortaya çıkmasından bu yana, bir geminin ateş gücü çoğunlukla yalnızca füze taşıma kapasitesine indirgenmektedir. uçaksavar, gemisavar ve denizaltı karşıtı savaşların yanı sıra anti-balistik önleme ve seyir veya balistik füzelerin yardımıyla karaya doğru saldırı gibi yeni savaşlarda da önümüzdeki yıllarda yaygınlaşacak.

Aslında bugün Çin Type 055, Güney Kore Sejong le grand veya Amerikan Arleigh Burke Flight III gibi en heybetli ve güçlü silahlı gemiler bile yalnızca tek bir 127 veya 130 mm'nin yanı sıra bazı küçük kalibreli silahlar kullanıyor. kısa menzilli kendini korumaya yönelik parçalar.

Ve Leonardo Vulcano gibi güdümlü ilave menzilli mermiler alanında özellikle dinamik olan İtalya gibi bazı ülkeler hariç olmak üzere, deniz topçuları, düşük veya orta yoğunluktaki durumlarda esas olarak kuvvet kademelendirmesi ve muhtemelen taktik destek için kullanılan ikincil bir silah haline geldi.

Kara topçuluğunda son gelişmeler

Paradoksal olarak, aynı zamanda, 2'lerin başında kara topçuluğu alanında da önemli ilerlemeler kaydedildi; yeni toplar ve yeni mermiler, 50'lerin başında eşit kalibrede, yalnızca iki kat uzaktaki hedefleri vurma kapasitesine sahip olmakla kalmayıp, aynı zamanda ayrıca füzelerin elde ettiği hassasiyete yakın bir hassasiyetle ve çok daha düşük maliyetlerle.

Bu makalenin geri kalanı yalnızca aboneler içindir

Klasik abonelikler erişim sağlamak
reklamsız tüm makaleler1,99 €'dan başlayan fiyatlarla.

Bülten aboneliği