Avrupalılar neden savunma çabası zevkini kaybetti?

On yıllar boyunca Avrupalılar, barışın faydalarına dayanarak savunma çabalarını önemli ölçüde azalttılar. Ancak gerginlikler yeniden yüzeye çıktıkça Soğuk Savaş sırasındaki yatırım düzeyine dönmekte zorlanıyorlar.

Birkaç gün önce Londra'da Hava ve Uzay Kuvvetleri Genelkurmay Başkanları Konferansı'nda konuşan ABD Hava Kuvvetlerinin Avrupa ve Afrika'daki komutanı Amerikalı General James Hecker, Avrupa'da fiilen mevcut olan mühimmat araçları ve stoklarıyla ilgili son derece endişe verici bir tablo, muhtemelen büyük bir çatışmayla karşı karşıya kalacak.

Ona göre hem Avrupalı ​​hem de Amerikalı NATO üyeleri, kuvvetlerin formatı, böyle bir çatışmaya girmek için gerekli mühimmat ve yedek parça stoklarının hacmi gibi kritik konuları ihmal ettiler. Bu durum daha da endişe verici olacaktır, çünkü Soğuk Savaş'tan farklı olarak, bugünkü tehdit çok daha yaygın ve çok biçimlidir ve dünyada aynı anda birden fazla sıcak noktanın ortaya çıkması yönünde açık bir risk taşımaktadır.

Gerçek şu ki, birkaç on yılda NATO'nun güçlü Avrupa orduları büyük konvansiyonel angajman alanındaki yeteneklerinin çoğunu kaybetmiştir. Daha da kötüsü, Avrupalı ​​liderlerin hepsi ordularına ayrılan bütçeyi artırmaya yönelik çabalarını açıkladıysa, bunlar NATO tarafından belirlenen tabana ulaşmayı hedeflerken, formatlar da eskisinden çok uzakta durağanlaşmaya mahkum görünüyor. Soğuk Savaş'ın zirvesi.

Ancak bu durum, Polonya veya Baltık Devletleri gibi birkaç ülke dışında Avrupalı ​​liderleri ve hatta Rusya'nın Ukrayna'ya yönelik saldırganlığının başlamasının ardından birkaç ay süren şaşkınlık ve endişeden sonra kamuoyunu alarma geçirmiş gibi görünmüyor. Savunma meselelerinden bir kez daha uzaklaştılar ve bir sonraki tatil yerinin seçimi gibi çok daha acil sorulara geri döndüler.

Bu nedenle kendimize, yalnızca 35 yıl önce Sovyetler Birliği ve Varşova Paktı ile olan çatışmaya sıkı sıkıya bağlı olan ve harekete geçen Avrupalıların bugün neden savunmada “çaba zevkini” bu noktada kaybettiklerini sorabiliriz.

1985'te Avrupa'nın askeri gücü

NATO'nun bugün 30 üye ülkesi varken, 16'te yalnızca 1985 üyesi vardı ve bunların 13'ü Avrupalıydı: Belçika, Danimarka, İspanya, Fransa, Yunanistan, İzlanda, İtalya, Lüksemburg, Norveç, Hollanda, Portekiz, Federal Almanya Cumhuriyeti, Birleşik Krallık. Krallık. O zamanlar Avrupa ülkeleri Amerika Birleşik Devletleri'nin GSYİH'sının yalnızca yarısını temsil ediyordu (2100 trilyon dolara karşı 4,300 trilyon dolar), ancak 350 milyon nüfusuyla 40 milyon Amerikalıyı %260'tan fazla geride bıraktı.

Savunma açısından, Avrupa orduları 60'den fazla muharebe tankı ve 5000 savaş uçağının yanı sıra çoğunluğu zorunlu askerlik hizmetinden gelen 4000 milyondan fazla askerle NATO'nun konvansiyonel kaynaklarının %3'ını temsil ediyordu.

Sayılarına ek olarak, İngiliz Cheftain ve Challenger tankları ile zırhlı araçlar alanında, özellikle Sovyet muadilleriyle karşılaştırıldığında yüksek performanslı ekipmanlara da sahiplerdi. Leopard 2 Alman savaş uçağı, Fransız Mirage F1 ve 2000, Avrupa Tornado ve çok sayıda Amerikan F-16'sı ve deniz alanında 7 İngiliz, Fransız, İtalyan ve İspanyol uçak gemisi ve uçak gemisi, yaklaşık altmış muhrip ile ve füzelerle donatılmış fırkateynler ve denizaltı karşıtı savaş alanında geniş deneyim veya yaklaşık on Rubis sınıfı nükleer saldırı denizaltısı (Fransa) ve İngiliz Swiftsure ve Trafalgar dahil olmak üzere neredeyse 80 denizaltı.

O zamanlar Avrupa ülkelerinin her yıl GSYİH'lerinin ortalama %3'ünü ordularına harcadıkları, liderlerin çoğunun İkinci Dünya Savaşı veya ardından gelen sömürge savaşları deneyimlerini yaşadığı doğrudur. Benzer şekilde, Avrupa'daki erkek nüfusun çoğunluğunun zorunlu askerlik yoluyla ordularla az çok uzun süreli teması vardı ve bu da onların savunma meseleleri konusunda bilinçlenmesine büyük ölçüde katkıda bulundu.

Aslında, Euromissile krizinin damgasını vurduğu bir yıl olan 1985'te, bir bütün olarak Avrupalılar ve özellikle de Avrupa siyasi sınıfı, savunma meseleleri konusunda artan bir farkındalığa ve yeni bir saldırıyı önlemek için yeterince caydırıcı bir duruş sürdürme ihtiyacına sahipti. yangının eski kıtayı etkilemesi.

Ve eğer Fransa ve Büyük Britanya hariç, nükleer şemsiye konusunda Amerika Birleşik Devletleri'ne güvendilerse, tamamen kendi savunmalarını üstlendiler ve ardından o anın ihtiyaçlarına cevap veren ve bir ülkeyi destekleyebilecek güçlü bir askeri araç inşa ettiler. Varşova Paktı'nın 160 zırhlı ve mekanize tümenine, 50.000 tankına ve 20.000 savaş uçağına karşı zaman içinde çok yüksek yoğunlukta büyük bir taahhüt, bu bölgede de Amerikan ordusunun gücü belirleyici bir rol oynamış olsa bile.

30 yıllık baş döndürücü düşüş

Önce Varşova Paktı'nın, ardından Sovyet Bloku'nun çöküşüyle ​​birlikte, ister NATO'ya ister Varşova Paktı'na üye olsun, Avrupa ülkelerinin üzerindeki varoluşsal tehdit 90'ların başında ortadan kalktı. Bunu takip eden 10 yıl, 2000'li yılların başında askeri açıdan kendisinin gölgesi olan Rusya'nın cehenneme düşüşü ve aynı zamanda Avrupa ordularının tasarlanmadığı uzak çatışmaların ortaya çıkmasıyla damgasını vurdu.

Avrupalı ​​liderlerin tutumu hızla “Barışın Faydaları” doktrinine doğru evrildi; bu yeni çatışmaların taleplerine cevap verebilmek için ilerici profesyonelleşmeyle ilişkilendirilen Avrupa ordularının formatlarında büyük bir azalma yaşandı.

Aynı zamanda, Avrupa siyasi sınıfı da, tıpkı kamuoyu gibi, savunma meselelerinden giderek belirgin bir şekilde uzaklaşarak, birçok ülkede kendilerini büyük güçler arasındaki büyük çatışmaların artık devlete ait olduğuna ikna etmek isteyen belirli analitik önyargılara yol açarak gelişti. Geçmişte, özellikle Avrupa'da, ama aynı zamanda uluslararası gerilimlere yanıt vermek için çok güçlü Yumuşak Güç'ün de varlığı.

Bu makalenin %75'i okunmaya devam ediyor,
Erişmek için abone olun!

Klasik abonelikler erişim sağlamak
tam sürümdeki makaleler, Ve reklamsız,
6,90 €'dan başlayan fiyatlarla.

Bülten aboneliği