Από την έναρξη της ρωσικής επίθεσης κατά της Ουκρανίας στις 24 Φεβρουαρίου, μια τεταμένη αντιπαράθεση έφερε σε σύγκρουση τους πιο ενεργούς υποστηρικτές του Κιέβου, όπως η Πολωνία, οι χώρες της Βαλτικής ή η Τσεχία, με τους πιο προσεκτικούς, όπως η Γερμανία, η Ιταλία ή η Γαλλία, με όσον αφορά το είδος των υλικών που θα μπορούσε να σταλεί από τη Δύση στους ουκρανικούς στρατούς. Σε αυτόν τον τομέα, και όποιες κι αν ήταν οι θέσεις του καθενός, ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, και μόνο αυτές, που έδωσαν τον τόνο σχετικά με τη φύση του εξοπλισμού που θα μπορούσαν πραγματικά να σταλούν από τα μέλη του ΝΑΤΟ, για να αντιμετωπίσουν τη ρωσική στρατούς. Αρχικά, για την Ουάσιγκτον, επρόκειτο να ελέγξει όσο το δυνατόν περισσότερο την επέκταση της σύγκρουσης, η οποία σε αρκετές περιπτώσεις προκάλεσε τριβές μεταξύ ορισμένων μελών της συμμαχίας, όπως όταν Η Βαρσοβία προσφέρθηκε να στείλει τα Mig-29 της σε μια αμερικανική βάση, ώστε αργότερα να σταλούν στην Ουκρανία, κάτι που η Ουάσιγκτον αρνήθηκε κατηγορηματικά.
Η στρατηγική που καθιέρωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ δεν έλειπε σε συνάφεια. Προκειμένου να περιοριστούν οι κίνδυνοι να δούμε τη σύγκρουση να μεταδίδεται από τα ουκρανικά σύνορα, αλλά κυρίως για να διευκολυνθεί η υποστήριξη και η εκπαίδευση του ουκρανικού στρατού, αποφασίστηκε, πέρα από ελαφρύ και όμως εξαιρετικά αποτελεσματικό εξοπλισμό, όπως αντιαρματικοί πύραυλοι Javelin ή αντιαρματικοί πύραυλοι. Αεροσκάφη Stinger και Grom, για να επιτραπεί στις χώρες που ανήκαν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας να μεταφέρουν τον βαρύ εξοπλισμό τους, όπως άρματα μάχης T-72, BMP-1 και 2 οχήματα μάχης πεζικού, αυτοκινούμενα όπλα 2S3 ή αντιαεροπορικά συστήματα εναέρια S-300, Buk και Tor, εξοπλισμός που βρίσκεται ήδη σε υπηρεσία εντός των ουκρανικών στρατών, και ως εκ τούτου τον χειρίζονται εύκολα οι μαχητές. Επιπλέον, αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να μεταφέρουν μεγάλα αποθέματα πυρομαχικών για αυτόν τον εξοπλισμό, ειδικά επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και η Γερμανία και άλλα μέλη του ΝΑΤΟ, αποζημίωσαν εν μέρει για αυτές τις μεταφορές βαρέως εξοπλισμού ως πυρομαχικών από δυτικό εξοπλισμό, όπως το τανκ Leopard 2 ή τα οχήματα μάχης πεζικού Marder.
Μετά από μερικούς μήνες πολέμου, αντιμέτωπη με την έλλειψη συστημάτων πυροβολικού από την πρώην Σοβιετική Ένωση εντός του ΝΑΤΟ, η Ουάσιγκτον εξουσιοδότησε την αποστολή νέων συστημάτων, δυτικού σχεδιασμού αυτή τη φορά, αλλά σε περιορισμένες ποσότητες. Έτσι τέθηκαν σε λειτουργία το γαλλικό CAESAR, το γερμανικό Pzh2000, το Πολωνικό Krab και τα διάσημα πλέον αμερικανικά συστήματα εκτοξευτή πυραύλων HIMARS, εξοπλισμός που επέτρεψε στους Ουκρανούς να αποκτήσουν το πάνω χέρι στις μονομαχίες πυροβολικού με τους ρωσικούς στρατούς και να καταστρέψουν ένα μεγάλο μέρος του γραμμές ανεφοδιασμού, και έτσι να πραγματοποιήσει αρκετές επιτυχημένες αντεπιθέσεις στην Περιφέρεια Λουχάνσκ και αυτή του Χερσώνα. Ωστόσο, παρά τις επανειλημμένες επιφυλάξεις της Δύσης από την έναρξη της σύγκρουσης σχετικά με την παράδοση βαρύτερων όπλων στην Ουκρανία, φαίνεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια σημαντική εξέλιξη στον τομέα αυτό, όπως φαίνεται από την ανακοίνωση της Ουάσιγκτον σχετικά με την επικείμενη αποστολή Patriot μεγάλης εμβέλειας. μπαταρίες αντιαεροπορικών και αντιβαλλιστικών πυραύλων, ακολουθούμενη από παρόμοια ανακοίνωση από το Παρίσι και τη Ρώμη σχετικά με εξίσου ικανά συστήματα SAMP/T Mamba, καθώς και ηχώ πιο ηχητικά σχετικά με πιθανές συμφωνίες σχετικά με την παράδοση βαρέων αρμάτων όπως το αμερικανικό Abrams , ο Leopard 2 Γερμανός, ή ακόμα και ο Γάλλος Leclerc.
Το 75% αυτού του άρθρου μένει προς ανάγνωση,
Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 6,90 €.
Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο
Εγγραφείτε για το Ενημερωτικό δελτίο Meta-Defense για να λάβετε το
τελευταία άρθρα μόδας καθημερινά ή εβδομαδιαία
[…]