Όπως συζητήθηκε στο το πρώτο μέρος αυτού του άρθρου, το μέλλον του προγράμματος MGCS, αν και σταθερό και ισορροπημένο κατά την έναρξή του, έχει επιδεινωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, υπό τη συνδυασμένη δράση της αποσταθεροποιητικής άφιξης της Rheinmetall που επιβλήθηκε από την Bundestag το 2019 και της ανανέωσης του κόσμου της ζήτησης από άποψη βαρέων τανκς σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια τον Ιούλιο του Υπουργού Ενόπλων Δυνάμεων Sébastien Lecornu με στόχο να αναπαραγάγει, με τον γερμανό ομόλογό του Boris Pistorius, την προσέγγιση που κατέστησε δυνατή την απεμπλοκή της κατάστασης γύρω από το πρόγραμμα FCAS, το Παρίσι φαίνεται τώρα να έχει αλλάξει τον ρυθμό του.
Πράγματι, σύμφωνα με την ιστοσελίδα latribune.fr, η Γαλλία θα ήθελε τώρα να επιβάλει την προσχώρηση της Ιταλίας στο πρόγραμμα MGCS, με στόχο, τουλάχιστον μιλώντας, να το εξισορροπήσει εκ νέου, και επομένως, τελικά, να εδραιώσει και να το σώσει.
Πώς και γιατί θα ήταν τόσο αποτελεσματική η άφιξη της Ιταλίας στο πρόγραμμα MGCS, όταν το Παρίσι και το Βερολίνο δεν μπορούν ήδη να συμφωνήσουν επί του θέματος; Όπως θα δούμε, η στρατηγική που αποκαλύπτει το Tribune βασίζεται σε πολλούς μοχλούς, και σε πολλά, λίγο πολύ, αλληλένδετα επίπεδα.
Πώς μπορεί η Ιταλία να σώσει το πρόγραμμα MGCS;
Η άφιξη της Ιταλίας στο γαλλογερμανικό πρόγραμμα θυμίζει μια πρόσφατη ίδια δυναμική, όταν η Γαλλία κατάφερε να πείσει το Λονδίνο ναανοίξτε την πόρτα στη Ρώμη σχετικά με το πρόγραμμα FMAN/FMC Γαλλο-βρετανικός πύραυλος κρουζ και αντιπλοϊκός πύραυλος του μέλλοντος.
Υπάρχουν πράγματι πολλές ομοιότητες μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων. Όπως και με το MGCS, το πρόγραμμα FMAN/FMC ήταν μέρος μιας τεράστιας διμερούς αμυντικής πρωτοβουλίας, στην προκειμένη περίπτωση, οι συμφωνίες του Lancaster House που υπέγραψαν η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία το 2010.
Όπως συμβαίνει τώρα με τη γαλλογερμανική πρωτοβουλία του 2017, αρκετά προγράμματα που καλύπτονται από αυτές τις συμφωνίες έχουν σταδιακά εγκαταλειφθεί. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα για το πρόγραμμα FCAS, το οποίο επρόκειτο να επιτρέψει στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο να αναπτύξουν από κοινού ένα μαχητικό drone τύπου Loyal Wingman έως το 2030.
Τέλος, όπως και με το πρόγραμμα MGCS, το πρόγραμμα FMAN/FMC είχε σταματήσει για αρκετούς μήνες, ακόμη και αρκετά χρόνια, λόγω διαφωνιών μεταξύ των δύο χωρών σχετικά με τις χρησιμοποιούμενες τεχνολογίες, τις επιθυμητές επιδόσεις και το χρονοδιάγραμμά του.
Η άφιξη της Ιταλίας, ήδη εταίρου της Γαλλίας στο πρόγραμμα Eurosam που γέννησε την οικογένεια των πυραύλων Aster, ανακοινώθηκε τον περασμένο Ιούνιο, και πάλι μετά από γαλλική πρόσκληση. Σκοπός του ήταν να εδραιώσει το πρόγραμμα, αλλά και να το εξισορροπήσει εκ νέου, και έτσι να καταστεί δυνατή η απόκτηση των απαραίτητων διαιτήσεων για τη συνέχισή του.
Προφανώς, το Παρίσι εμπνεύστηκε από αυτή τη δυναμική, όπως αυτή που διαπιστώθηκε τους τελευταίους μήνες με τη Ρώμη όσον αφορά την αμυντική συνεργασία, να προσπαθήσει να βγάλει το πρόγραμμα MGCS από την αποτελμάτωση στην οποία βρισκόταν για πάρα πολύ καιρό, σημείο που απειλεί το μέλλον των βαρέων αρμάτων μάχης εντός του Στρατού τα επόμενα χρόνια.
Ένας γαλλοϊταλικός συνασπισμός αντίστροφα της πρόσφατης ιστορίας του προγράμματος
Ωστόσο, αυτό θα αντιπροσώπευε μια βαθιά αλλαγή στη στάση από την πλευρά της Γαλλίας. Πράγματι, μέχρι τώρα, η Γαλλία ήταν το κύριο εμπόδιο όσον αφορά το άνοιγμα του προγράμματος MGCS σε άλλους ευρωπαίους εταίρους.
Ήδη, το 2021, Το Λονδίνο είχε γνωστοποιήσει το ενδιαφέρον του για αυτό το πρόγραμμα, και το Βερολίνο την καλή του θέληση σχετικά με το άνοιγμά του σε άλλους συμμετέχοντες στο εγγύς μέλλον. Λίγους μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 2022, η Γερμανία ανέλαβε ακόμη και την ηγεσία σε αυτόν τον τομέα, ανακοινώνοντας ότι ήθελε να άνοιγμα του προγράμματος MGCS σε ορισμένους ευρωπαίους εταίρους όπως η Πολωνία, η Νορβηγία, η Μεγάλη Βρετανία και η Ιταλία !
Εκείνη την εποχή, όχι πολύ καιρό πριν, ήταν η Γαλλία που αντιτάχθηκε σε αυτήν την εξέλιξη. Σύμφωνα με το Παρίσι, το άνοιγμα του προγράμματος MGCS θα μπορούσε να εξεταστεί μόνο αφού ολοκληρωθεί η φάση της μελέτης, είχαν ληφθεί οι τεχνολογικές αποφάσεις και η βιομηχανική τροχιά είχε καθοριστεί τέλεια.
Στο πλαίσιο αυτό θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, μέχρι πρόσφατα, ότι η απόκτηση 125 αρμάτων μάχης Leopard 2A8 από τη Ρώμη, θα μπορούσε να είναι την ευκαιρία για το Βερολίνο να προσπαθήσει να πείσει το Παρίσι να αλλάξει στάση σε αυτό το θέμα. Το αντίστροφο δεν εξετάστηκε τότε καν.
Στην πραγματικότητα, η ανακοίνωση, που μεταδόθηκε από την Tribune, για τη γαλλική επιθυμία να «επιβάλει» την ένταξη της Ρώμης στο Βερολίνο, φαίνεται τουλάχιστον παράδοξη, ακόμη και προκλητική από μια ορισμένη σκοπιά για τη Γερμανία, και δείχνει, τουλάχιστον, μια βαθιά αλλαγή παραδείγματος από την πλευρά του Παρισιού σχετικά με αυτό το θέμα.
Ανίχνευση σχέσεων ισχύος εντός του προγράμματος
Ο πρωταρχικός στόχος του Παρισιού, ή τουλάχιστον αυτός που τονίζεται ως τέτοιο στο άρθρο της Tribune, είναι να επαναπροσδιορίσει την ισορροπία δυνάμεων στο πρόγραμμα MGCS. Όπως είδαμε στο πρώτο μέρος του άρθρου, η άφιξη της Rheinmetall, που ζήτησε το Βερολίνο το 2019, αποσταθεροποίησε βαθιά τις βιομηχανικές και τεχνολογικές ισορροπίες του προγράμματος.
Η άφιξη της Ιταλίας και του Λεονάρντο στο πρόγραμμα θα ήταν επομένως μια ευκαιρία να επανεκτιμηθούν οι βιομηχανικές διαιρέσεις μεταξύ των τριών εθνών και των τεσσάρων μεγάλων βιομηχάνων, και έτσι, μπορούμε να ελπίζουμε, να βάλουμε ένα τέλος στις στείρες αντιθέσεις μεταξύ Nexter και Rheinmetall.
Το 75% αυτού του άρθρου μένει προς ανάγνωση,
Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 6,90 €.
Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο
Εγγραφείτε για το Ενημερωτικό δελτίο Meta-Defense για να λάβετε το
τελευταία άρθρα μόδας καθημερινά ή εβδομαδιαία
[…] Όπως συζητήθηκε στο πρώτο μέρος αυτού του άρθρου, το μέλλον του προγράμματος MGCS, αν και σταθερό και ισορροπημένο κατά την έναρξή του, έχει σημαντικά […]