Γιατί το αντιαεροπορικό πυροβολικό γίνεται και πάλι μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση για τους πυραύλους;

Είτε είναι εντός των ουκρανικών δυνάμεων, αντιμετωπίζοντας ρωσικά drones ή επί του σκάφους Δυτικά αντιτορπιλικά και φρεγάτες στην Ερυθρά Θάλασσα, το αντιαεροπορικό πυροβολικό ανέκτησε, τις τελευταίες εβδομάδες, τα γράμματα αρχοντιάς που φαινόταν να έχει χάσει από τις αρχές της δεκαετίας του '70, υπέρ του πυραύλου.

Είτε πρόκειται για ανταπόκριση στην πολύ δυσμενή δημοσιονομική εξίσωση σε σύγκριση με επιθετικά drones σχεδιασμένα από το Ιράν, είτε για μείωση της κατανάλωσης πυραύλων ενώ η βιομηχανία δεν είναι σε θέση να παράγει αναπλήρωση τόσο γρήγορα όσο καταναλώνονται, την απλότητα, την αγροτικότητα και το χαμηλό κόστος που συνδέεται με τη χρήση των αντιαεροπορικών πυροβόλων όπλων έχουν γίνει για άλλη μια φορά καθοριστικά κριτήρια, ιδιαίτερα στη διαχείριση των συγκρούσεων που αναμένεται να διαρκέσουν.

Ωστόσο, το κανόνι έχει πραγματικά το πλεονέκτημα, έναντι των drones, των πυρομαχικών stand-off και άλλων πυραύλων κρουζ, έναντι των αντιαεροπορικών πυραύλων; Ένα ερώτημα, όπως συμβαίνει συχνά, πολύ πιο σύνθετο από ό,τι φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Η αντικατάσταση του αντιαεροπορικού πυροβολικού από πυραύλους τις δεκαετίες του 60 και του 70

Αν οι πρώτοι πύραυλοι εδάφους-αέρος εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 50, με το σοβιετικό S-75 Dvina (1957) και το αμερικανικό MiM-14 Nike Hercules (1955), αυτά τα συστήματα στόχευαν κυρίως στην αντιμετώπιση της απειλής βαρέων βομβαρδιστικών που λειτουργούσαν σε μεγάλο και πολύ μεγάλο ύψος και με μεγάλη ταχύτητα, καθιστώντας αβέβαιη την αναχαίτιση από μαχητικά αεροπλάνα.

Η προστασία από την τακτική αεροπορία βασιζόταν, μέχρι τη δεκαετία του 60, κυρίως στο πυροβολικό εδάφους-αέρος, ακόμα κι αν τα πυραυλικά συστήματα αφιερωμένα σε αυτήν την αποστολή, όπως το American Hawk (1962) και το Σοβιετικό 2K12 (1967), εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας.

Έτσι, από τα 2 αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, του Ναυτικού των ΗΠΑ και του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ που χάθηκαν στη μάχη (εξαιρουμένων των ατυχημάτων) κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, μόνο 500 χάθηκαν από συστήματα πυραύλων εδάφους-αέρος του Βορείου Βιετνάμ και 205 από Βιετναμέζους κυνήγι. Τα περισσότερα από 269 εναπομείναντα αεροσκάφη καταρρίφθηκαν από τα αντιαεροπορικά πυροβόλα των στρατών του Βορείου Βιετνάμ.

Στη συνέχεια, το Ανόι ανέπτυξε περισσότερες από 10 αντιαεροπορικές μπαταρίες που κυμαίνονταν από βαριά πολυβόλα των 000 και 12,7 mm, έως το πυροβόλο S-14,5 των 60 mm που εκτοξεύει περισσότερα από ένα βλήματα ανά δευτερόλεπτο σε απόσταση έως και 57 m όταν συνδυάζεται με καθοδήγηση ραντάρ.

Εάν αυτή η άμυνα αποδεικνυόταν αποτελεσματική ενάντια στο αμερικανικό μαχητικό, έγινε γρήγορα φανερό ότι τα αντιαεροπορικά πυροβόλα κινητοποίησαν σημαντικό ανθρώπινο δυναμικό, περισσότερους από 120 στρατιώτες του Βορείου Βιετνάμ ήταν αφοσιωμένοι σε αυτήν την αποστολή μόνο και απαιτούσαν πολύ υψηλή πυκνότητα για να είναι αποτελεσματικά.

Αυτό το ανθρώπινο βάρος, καθώς και η απόδοση νέων κινητών πυραύλων εδάφους-αέρος, όπως οι σοβιετικοί 2K12 Kub (1967) και 9K32 Strela (1970), που αναπτύχθηκαν από τους αραβικούς στρατούς κατά τη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ, έπεισαν τελικά τους Δυτικούς του ενδιαφέροντος να εξοπλιστούν γρήγορα με μια ισχυρή αντιαεροπορική άμυνα οργανωμένη γύρω από μπαταρίες πυραύλων πολλαπλών στρωμάτων.

Το 75% αυτού του άρθρου μένει προς ανάγνωση,
Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 6,90 €.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο