سیاست صادرات تسلیحات فرانسه با چندین دهه موفقیت شکل گرفته است و از اواسط دهه 60، علیرغم آسیب های ناشی از جنگ جهانی دوم و اشغال آلمان، آن را به تریبون صادرات جهانی رسانده است.
سپس این موضوع حول دو رویکرد مکمل ساختار یافته بود. اول، مشارکت‌های صنعتی دفاعی که باعث ایجاد برنامه‌های جنگ سرد متعددی مانند بمب‌افکن جنگنده سپکت جگوار، هواپیمای گشت دریایی برگوئت آتلانتیک، موشک‌های ضد تانک میلان و HOT و شکارچیان مین سه‌جانبه شد.
همه این برنامه های همکاری با همسایگان اروپایی فرانسه: آلمان، ایتالیا، بریتانیا، بلژیک و هلند انجام شد.
سیاست صادرات تسلیحات فرانسه از سال 1945
در همان زمان، پاریس موفقیت خود را در صادرات تجهیزات، به ویژه به کشورهای خاورمیانه (اسرائیل، سپس عربستان سعودی، عراق، قطر و امارات)، در اروپا (بلژیک، یونان، اسپانیا)، در آمریکا در جنوب (برزیل) افزایش داد. ، آرژانتین، شیلی، پرو)، در آفریقا (مراکش، مصر، آفریقای جنوبی، لیبی و غیره) و همچنین در آسیا و اقیانوسیه (پاکستان، هند، استرالیا، تایوان و غیره).
این تقسیم بین شرکای اروپایی و مشتریان جهانی تا زمان ورود رئیس جمهور مکرون به الیزه در سال 2017 ادامه داشت، اگرچه به طور فزاینده ای آشکار بود که دیگر به طور موثر به فرصت های صنعتی و فناوری فرانسه پاسخ نمی دهد.
امانوئل مکرون و وزیر نیروهای مسلح، فلورانس پارلی، در طول اولین دوره پنج ساله خود، با انجام ابتکارات اروپایی متعددی که هدفشان تقویت جاه‌طلبی دفاعی اروپا با حمایت رئیس‌جمهور تازه منتخب بود، این مدل را بازتولید و حتی بر آن تأکید کردند.
این امر باعث ایجاد برنامه فرانسوی-بلژیکی CaMo شد و توافقات خانه لنکستر با لندن را آشکار کرد. دو جنبه اصلی این تمایل ریاست جمهوری عبارت بود از ظهور «ایرباس ناوال» از طریق مرتبط کردن گروه دریایی با Fincantieri ایتالیا در یک سرمایه گذاری مشترک به نام Naviris، و مهمتر از همه راه اندازی چندین برنامه بزرگ فرانسوی-آلمانی، از جمله برنامه در حال حاضر خوب. FCAS و MGCS شناخته شده است.
شکست جاه طلبی های اروپایی رئیس جمهور مکرون
متأسفانه برای رئیس جمهور فرانسه، این استراتژی در موارد متعدد نتیجه معکوس داد. بنابراین، پس از شکست خرید Chantiers de l'Atlantique توسط Fincantieri، Naviris از محتوای خود تهی شد تا به ساختاری محدود به برنامه‌های همکاری دوجانبه مانند نوسازی ناوشکن‌های ضد هوایی کلاس Horizon تبدیل شود.
پس از کنار گذاشتن برنامه‌های MAWS، CIFS و Tiger III توسط برلین، همکاری با آلمان نیز بدتر شده است، در حالی که FCAS و به‌ویژه MGCS مرتباً با آشفتگی قابل‌توجهی مواجه می‌شوند که پایداری خود را تهدید می‌کند.
با این حال، احتمالاً ظاهراً تفاوت‌های آشکار بین پاریس و برلین، خواه خرید F-35A یا راه‌اندازی ابتکار اسکای‌شیلد اروپایی است که 15 کشور اروپایی را گرد هم می‌آورد، اما به فرانسه و ایتالیا بسته است، که منجر به فرانسه شد. مقامات باید این استراتژی صادرات را تغییر دهند.
به سوی سیاست جدید مشارکت و صادرات تسلیحات فرانسه
آغاز این توسعه در جریان رای‌گیری قانون برنامه‌ریزی نظامی 2024-2030 توسط پارلمان در بهار 2023 ظاهر شد. به همین مناسبت، سباستین لکورنو، وزیر نیروهای مسلح، در واقع اعلام کرده بود که نسخه جدید این قانون Rafale، F5 که بسیار جاه طلبانه تر از حد انتظار است، تا سال 2030 توسعه خواهد یافت.
اغلب، این برنامه برای «باشگاه» باز خواهد بود Rafale »یعنی کشورهایی که این دستگاه را اجرا می کنند، دارای صنعت هوانوردی دفاعی هستند و مایل به سرمایه گذاری در آن هستند. این اولین باری بود که فرانسه همکاری های صنعتی دفاعی را به روی کشورهای غیر اروپایی باز کرد و یک موضوع استراتژیک برای این کشور بود.
چند هفته بعد، به مناسبت سفر رسمی نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند به فرانسه برای جشن 14 جولای، چندین برنامه فرانسوی-هندی در کنار کسب آتی مورد بحث قرار گرفت. 26 Rafale M و سه زیردریایی Scorpene اضافی برای نیروی دریایی هند
75 درصد از این مقاله برای خواندن باقی مانده است،
برای دسترسی به آن مشترک شوید!
لس اشتراک های کلاسیک دسترسی به
مقالات در نسخه کامل خود، و بدون تبلیغات,
از 6,90 €.
اشتراک خبرنامه
ثبت نام برای خبرنامه متا دفاع برای دریافت
آخرین مقالات مد روزانه یا هفتگی
سیاست صادرات تسلیحات فرانسه با چندین دهه موفقیت شکل گرفته است که آن را به تریبون صادرات جهانی رسانده است.