از زمان رها شدن M247 Sergeant York در پایان دهه 70، ارتش ایالات متحده هرگز علاقه ای به توپخانه ضد هوایی نشان نداده بود، در ابتدا بر روی دفاع تمام موشکی و برای حدود XNUMX سال بر توسعه سلاح های انرژی هدایت شده تمرکز داشت. .
بنابراین برنامه MDACS که در لایحه مالی نیروهای مسلح 2025 ادغام شده است، یک پیشرفت عمیق برای آن به شمار می رود. در واقع، این مربوط به طراحی یک سیستم توپخانه ضد هوایی چند حوزه ای است که برای تقویت حفاظت ارائه شده توسط سایر سیستم ها، موشک ها، لیزرهای پرانرژی و توپ های مایکروویو در نظر گرفته شده است.
پس این برنامه غافلگیرکننده ارتش آمریکا چیست؟ با توجه به اینکه نیاز به این نوع سیستم در همه صحنه های عملیاتی، از اوکراین تا اقیانوس آرام، از طریق دریای سرخ و خاورمیانه، در حال افزایش است، اهداف، مشخصات و جدول زمانی آن چیست؟
خلاصه
ناامیدی ارتش ایالات متحده از توپخانه ضد هوایی از دهه 60
اگر در بسیاری از جنبه‌ها، پیشرفت‌های توانمندی آمریکا و شوروی در طول جنگ سرد از یکدیگر کپی می‌کردند، در مورد توپخانه ضدهوایی اینطور نبود.
در واقع، ارتش ایالات متحده به سرعت علاقه خود را به این قابلیت از دست داد، به محض اینکه موشک های زمین به هوا مانند هاوک یا چاپارال کارایی خود را نشان دادند. درست است که از دیدگاه دکترینال، منع هوایی بسیار بیشتر از ارتش شوروی متکی به نیروی هوایی در ارتش آمریکا بود.
آخرین برنامه ای که در سراسر اقیانوس اطلس در این منطقه پرتاب شد M247 Sergeant York بود، تانک M-48 Patton که با برجک مجهز به یک لوله دوقلو 40 میلی متری Bofors و یک رادار نصب شده بود. این هواپیما که در سال 1978 راه اندازی شد، قرار بود پاسخی به ZSU-23-4 شوروی و همچنین Gepard آلمانی باشد و جایگزین M163 VADS و MIM-46 Chaparral ناکارآمد شود.
با این حال، ساخت و ساز پس از 50 نمونه متوقف شد، ارتش ایالات متحده تصمیم گرفت به رولند فرانسوی-آلمانی، و موشک جدید پیاده نظام بسیار کوتاه برد استینگر، برای مأموریت های دفاع ضد هوایی نزدیک روی آورد. این در حالی است که پدافند هوایی میان برد و دوربرد به MIM-104 Patriot سپرده شد.
در بخش دوم دهه 2010 بود که برنامه دفاع هوایی مانور برد کوتاه یا M-SHORAD را راه اندازی کرد، یک خودروی زرهی استرایکر 8×8 که مجهز به یک برجک لئوناردو مجهز به یک توپ 20 میلی متری، چهار موشک استینگر و دو موشک هلفایر.
M-SHORAD که برای جایگزینی Avenger (هومویی با استفاده از 8 استینگر) در نظر گرفته شده بود، فوراً در 144 واحد سفارش داده شد تا از محافظت نزدیک از واحدهای درگیر، به ویژه در برابر هواپیماهای بدون سرنشین، هلیکوپترها و موشک‌های کروز اطمینان حاصل شود.
از آن زمان، ارتش ایالات متحده، مانند همه ارتش های آمریکایی، منحصراً به نظر می رسید شرط بندی روی سلاح های انرژی هدایت شده، لیزر پرانرژی، توپ مایکروویو، پارازیت ها، برای تکمیل حفاظت ارائه شده توسط موشک، در برابر هواپیما، هلیکوپتر، موشک، راکت و پهپاد.
برنامه اسرارآمیز توپخانه ضد هوایی MDACS در درخواست بودجه سال 2025 ظاهر شد
بنابراین، ظهور برنامه MDACS در موشک بودجه ارسال شده توسط ارتش ایالات متحده، به عنوان بخشی از تهیه بودجه 2025، یک شگفتی واقعی است. در واقع، MDACS مخفف Multi-Domain Artillery Cannon System است، برنامه ای که ابتدا توسط آزمایشگاه تحقیقاتی نیروی هوایی ایالات متحده توسعه یافت.
75 درصد از این مقاله برای خواندن باقی مانده است،
برای دسترسی به آن مشترک شوید!
لس اشتراک های کلاسیک دسترسی به
مقالات در نسخه کامل خود، و بدون تبلیغات,
از 6,90 €.
اشتراک خبرنامه
ثبت نام برای خبرنامه متا دفاع برای دریافت
آخرین مقالات مد روزانه یا هفتگی
آیا جگوار EBRC با اپترونیک پاسئو و توپش که می تواند انفجار هوای 40 میلی متری CTA را شلیک کند، برای این کار مناسب نیست؟
ما غلاف MMP را با Mistral جایگزین می کنیم و آن را با هزینه کمتر یک پلت فرم شوراد می سازد.
شاید حرکت عمودی بشکه از طرف دیگر کمی کوتاه باشد.
حداکثر ارتفاع آن فقط 45 درجه است، بنابراین واقعاً اینطور نیست. به همین دلیل است که Nexter و Thales روی نسخه زمینی Rapid Fire کار می کنند.
در هر صورت که روی یک شاسی 6×6 نصب شده باشد، وسیله نقلیه جالبی را ارائه می دهد که می تواند علاوه بر نقش اصلی AA، بخشی از ماموریت های جگوار را نیز انجام دهد.
تا ببینیم دکترین استفاده از این سیستم های جدید چگونه خواهد بود.
آیا برجک جگوار همان برجک رپید فایر نیست؟ هر چند این همان اسلحه است ...
نه واقعا: https://meta-defense.fr/2022/10/21/avec-le-rapidfire-la-marine-nationale-tient-enfin-son-systeme-de-protection-rapprochee-ciws/