Zoals besproken in het eerste deel van dit artikelis de toekomst van het MGCS-programma, hoewel solide en evenwichtig bij de lancering, de afgelopen jaren aanzienlijk verslechterd, onder de gecombineerde actie van de destabiliserende komst van Rheinmetall, opgelegd door de Bondsdag in 2019, en de hernieuwde vraag in de wereld op het gebied van zware tanks in verband met de oorlog in Oekraïne.
Na een mislukte poging in juli van minister van strijdkrachten Sébastien Lecornu om samen met zijn Duitse tegenhanger Boris Pistorius de aanpak te reproduceren die het mogelijk maakte de situatie rond het FCAS-programma te deblokkeren, lijkt Parijs nu van toon te zijn veranderd.
En effet, volgens de website latribune.frFrankrijk zou nu de toetreding van Italië tot het MGCS-programma willen opleggen, met als doel, althans in spraak, het weer in evenwicht te brengen, en daardoor uiteindelijk te consolideren en te redden.
Hoe en waarom zou de toetreding van Italië tot het MGCS-programma zo effectief zijn, terwijl Parijs en Berlijn het al niet eens kunnen worden over dit onderwerp? Zoals we zullen zien, is de door de Tribune onthulde strategie gebaseerd op verschillende hefbomen en op verschillende min of meer met elkaar verweven niveaus.
Hoe kan Italië het MGCS-programma redden?
De komst van Italië binnen het Frans-Duitse programma doet denken aan een identieke recente dynamiek, toen Frankrijk erin slaagde Londen ervan te overtuigenopen de deur in Rome met betrekking tot het FMAN/FMC-programma Frans-Britse kruisraket en anti-scheepsraket van de toekomst.
Er zijn inderdaad veel overeenkomsten tussen deze twee situaties. Net als bij MGCS maakte het FMAN/FMC-programma deel uit van een groter bilateraal defensie-initiatief, in dit geval de Lancaster-house-akkoorden die Frankrijk en Groot-Brittannië in 2010 ondertekenden.
Zoals nu het geval is met het Frans-Duitse initiatief uit 2017, zijn verschillende programma’s die onder deze overeenkomsten vallen geleidelijk verlaten. Dit was met name het geval voor het FCAS-programma, dat Frankrijk en Groot-Brittannië in staat moest stellen om tegen 2030 gezamenlijk een gevechtsdrone van het type Loyal Wingman te ontwikkelen.
Ten slotte lag het FMAN/FMC-programma, net als bij het MGCS-programma, al enkele maanden en zelfs meerdere jaren stil als gevolg van meningsverschillen tussen de twee landen over de gebruikte technologieën, de gewenste prestaties en het tijdschema ervan.
De komst van Italië, al een partner van Frankrijk in het Eurosam-programma waaruit de Aster-rakettenfamilie voortkwam, werd afgelopen juni aangekondigd, wederom na een Franse uitnodiging. Het doel ervan was om het programma te consolideren, maar ook om het opnieuw in evenwicht te brengen, en zo het mogelijk te maken de arbitrages te verkrijgen die nodig zijn voor de voortzetting ervan.
Het is duidelijk dat Parijs geïnspireerd werd door deze dynamiek, zoals die welke de afgelopen maanden met Rome werd aangetroffen op het gebied van defensiesamenwerking, om te proberen het MGCS-programma uit de sleur te krijgen waarin het te lang heeft gezeten, wat erop wijst dat de toekomst wordt bedreigd. van zware tanks binnen het leger in de komende jaren.
Een Frans-Italiaanse coalitie op zijn kop in de recente geschiedenis van het programma
Dit zou echter een diepgaande verandering van houding van de kant van Frankrijk betekenen. Tot nu toe was Frankrijk het grootste obstakel voor het openstellen van het MGCS-programma voor andere Europese partners.
Al in 2021 Londen had zijn belangstelling voor dit programma kenbaar gemaakten Berlijn zijn bereidheid om zich in de nabije toekomst open te stellen voor andere deelnemers. Een paar maanden later, in april 2022, nam Duitsland op dit gebied zelfs het voortouw en kondigde aan snel te willen het MGCS-programma openstellen voor bepaalde Europese partners zoals Polen, Noorwegen, Groot-Brittannië en Italië !
Destijds, nog niet zo lang geleden, was het Frankrijk dat zich tegen deze ontwikkeling verzette. Volgens Parijs kon de opening van het MGCS-programma pas worden overwogen zodra de studiefase was afgerond, de technologische beslissingen waren genomen en het industriële traject perfect was gedefinieerd.
In deze context zou je tot voor kort kunnen denken aan de aanschaf van 125 tanks Leopard 2A8 van Rome zou kunnen zijn de kans voor Berlijn om Parijs te overtuigen van houding te veranderen wat dit betreft. Het omgekeerde werd toen niet eens overwogen.
In feite lijkt de aankondiging, doorgegeven door de Tribune, van de Franse wens om de toetreding van Rome aan Berlijn ‘op te leggen’ op zijn zachtst gezegd paradoxaal, en vanuit een bepaald gezichtspunt zelfs provocerend voor Duitsland, en toont op zijn minst aan: een diepgaande paradigmaverschuiving aan de kant van Parijs op dit gebied.
Traceer machtsverhoudingen binnen het programma
Het primaire doel van Parijs, of in ieder geval datgene dat als zodanig naar voren wordt gebracht in het artikel in de Tribune, is het herdefiniëren van het machtsevenwicht in het MGCS-programma. Zoals we in het eerste deel van het artikel zagen, destabiliseerde de komst van Rheinmetall, waar Berlijn in 2019 om vroeg, het industriële en technologische evenwicht van het programma diep.
De komst van Italië en Leonardo in het programma zou daarom een kans zijn om de industriële verdeeldheid tussen de drie naties en de vier grote industriëlen opnieuw te beoordelen, en zo, zo mogen we hopen, een einde te maken aan de steriele tegenstellingen tussen Nexter en Rheinmetall.
75% van dit artikel moet nog gelezen worden,
Abonneer je om toegang te krijgen!
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf 6,90 €.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks
[…] Zoals besproken in het eerste deel van dit artikel, is de toekomst van het MGCS-programma, hoewel solide en evenwichtig bij de lancering, aanzienlijk […]