In een rapport dat in 2023 aan het Amerikaanse Congres werd voorgelegd, erkent het Pentagon dat het Volksbevrijdingsleger vandaag de dag over een aanzienlijk operationeel arsenaal beschikt, bestaande uit hypersonische ballistische raketten met daarop een hypersonische zweefvliegtuig, een technologie waarin de Amerikaanse legers pas daadwerkelijk zullen worden voorzien. 2025, en in monsterhoeveelheden.
Deze verklaring kan als een verrassing komen, aangezien het Westen, onder leiding van de Verenigde Staten, al meer dan dertig jaar wordt voorgesteld als een land met zo’n technologische vooruitgang op defensiegebied dat het op zichzelf voldoende is om zichzelf op te dringen. de hele planeet, en ter compensatie van soms ongunstige numerieke machtsevenwichten.
Als we dus objectief kijken naar deze veronderstelde westerse technologische superioriteit op het gebied van defensie, die al bijna dertig jaar tot dogma is verheven, en naar de oorsprong van deze zekerheid, lijkt het erop dat het niet alleen vaak twijfelachtig is, maar soms nog steeds de oorzaak van schadelijke gevolgen voor de evolutie van de macht van de westerse legers in een wereld in volledige reorganisatie, onstabieler en meer omstreden dan ooit.
overzicht
Vooringenomen lessen uit de Golfoorlog
Degenen die het einde van de jaren tachtig hebben meegemaakt, herinneren zich zeker dat de westerse strijdkrachten destijds nog lang niet van mening waren dat zij een duidelijke superioriteit bezaten, ook vanuit technologisch oogpunt, vergeleken met de legers van de Sovjets en het Warschaupact.
De klinkende overwinning van de coalitie op Irak in 1991
Zeker, en niet zonder reden, waren de westerse generale staven zich bewust van bepaalde opvallende voordelen, zoals op het gebied van de luchtmacht. Het was niet zozeer de superioriteit van de F-15, F-16, F-18, Mirage 20000 en andere Tornado’s ten opzichte van de Sovjet-Sukhoi en Mig, maar eerder de krachtige ondersteuningsvloot bestaande uit tankvliegtuigen en Awacs, die fungeerden als een effectieve vermenigvuldiger.
Op veel andere gebieden werd het waargenomen voordeel echter zonder enige context aan de Sovjet-troepen gegeven, zoals op het gebied van luchtafweer, artillerie of zelfs gepantserde macht. De Russische legers beschikten in feite over uitrusting die vaak als even efficiënt werd beschouwd als hun westerse tegenhangers, maar die in veel grotere aantallen beschikbaar was.
Deze perceptie veranderde radicaal in 1991, met de Golfoorlog, waarin de Iraakse legers, die voornamelijk waren uitgerust met Sovjet-uitrusting, het moesten opnemen tegen de westerse krachten van de coalitie.
Toen, en waarschijnlijk te haastig, na een oorlog tussen Iran en Irak die het bloedeloos had achtergelaten, als het vierde leger ter wereld, slaagden de Iraakse strijdkrachten er niet in zich te verzetten tegen de coalitie onder leiding van de Verenigde Staten, en moesten ze Koeweit na een paar maanden verlaten. weken van luchtcampagne en vier dagen van grondaanvallen hebben een groot deel van zijn operationele potentieel vernietigd.
F-117, Tomahawk, Patriot: Amerikaans materieel toonde zijn superioriteit in Irak
De westerse, en vooral Amerikaanse, demonstratie van geweld werd door velen, inclusief de voornaamste betrokkenen, geïnterpreteerd als een demonstratie van Amerikaanse en westerse technologische superioriteit tegenover hun belangrijkste concurrenten, de Sovjets.
Bepaalde uitrusting, zoals de Tomahawk-kruisraket, de F-117 Nighthawk stealth-jager, de M1 Abrams-tank, het M2 Bradley-infanteriegevechtsvoertuig of het Patriot-luchtafweer- en antiraketsysteem, werden zo verheven tot de rang van technologisch standaardmeter, door de demonstratie van hun effectiviteit in Irak.
75% van dit artikel moet nog gelezen worden,
Abonneer je om toegang te krijgen!
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf 6,90 €.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks
Er ontbreekt in uw analyse een essentieel element waarvan ‘technologicalisme’ het gevolg is en waarvan u vergeet te vermelden: de Amerikaanse militaire doctrine van ‘zero death war’, ontworpen eind jaren tachtig en die terecht zijn tweede glorie heeft gehad in 1980, tijdens de Golfoorlog.
In onze democratische landen is elke dood al één dood te veel, in tegenstelling tot landen als China, Rusland of zelfs India, die niet dezelfde relatie hebben als wij met leven en dood.
We ontdekken tot onze schrik dat de Russen in staat zijn om 100, 200 of 300 man te verliezen als ze vinden dat het spel de moeite waard is. En laten we er geen twijfel over hebben dat als de Chinezen van mening waren dat de prijs van Taiwan één of twee miljoen doden zou bedragen, ik er niet zeker van ben dat ze daardoor weer zouden dalen.
Wat ons Westerlingen betreft, voor wie één dode er één te veel is, hebben wij gekozen voor steeds meer bescherming met uitrusting die steeds complexer, steeds zwaarder en steeds duurder wordt, maar steeds minder talrijk.
Zijn onze moderne samenlevingen vandaag bereid enkele miljoenen levens op te offeren, zodat China Taiwan niet in handen krijgt?
We zijn ver verwijderd van de tijd dat de twee broers van mijn overgrootvader van vaderskant met vuurwapens naar het front gingen zonder enige vragen te stellen en door de vijand werden gedood. De 2e, tweede klas soldaat van het 1e bataljon jagers werd opgepikt door Duitse machinegeweren tijdens een aanval op de Duitse linies bij Vergaville op 6 augustus 19. Het leven van zijn volk dat uit de diepten van Frankrijk kwam en van wie niets niet afkomstig was grote waarde. Het was noodzakelijk om het vaderland in gevaar te redden.
We zijn het een beetje vergeten, maar oorlog is smerig en brengt alleen maar verderf, dood en verlatenheid.