Waarom wordt luchtafweergeschut opnieuw een geloofwaardig alternatief voor raketten?

Of het nu is binnen de Oekraïense strijdkrachten, tegenover Russische drones, of aan boord Westerse torpedobootjagers en fregatten in de Rode Zeeheeft de luchtafweerartillerie de afgelopen weken de adelbrieven herwonnen die zij sinds het begin van de jaren zeventig leek te hebben verloren, ten gunste van de raket.

Of het nu een kwestie is van reageren op de zeer ongunstige begrotingsvergelijking in vergelijking met door Iran ontworpen aanvalsdrones, of van het terugdringen van de raketconsumptie terwijl de industrie niet in staat is om even snel aanvulling te produceren als ze worden geconsumeerd, eenvoud, rustiekheid en de lage kosten die daaraan verbonden zijn het gebruik van luchtafweergeschut is opnieuw een bepalend criterium geworden, vooral bij het beheersen van conflicten die naar verwachting zullen duren.

Heeft het kanon echter werkelijk het voordeel ten opzichte van drones, afstandsmunitie en andere kruisraketten ten opzichte van luchtafweerraketten? Een vraag die, zoals vaak het geval is, veel complexer is dan op het eerste gezicht lijkt.

De vervanging van luchtafweergeschut door raketten in de jaren zestig en zeventig

Als in de jaren vijftig de eerste grond-luchtraketten verschenen, met de Sovjet S-50 Dvina (75) en de Amerikaanse MiM-1957 Nike Hercules (14), waren deze systemen vooral bedoeld om de dreiging van zware bommenwerpers die opereerden tegen te gaan. grote en zeer grote hoogte en met hoge snelheid, waardoor onderschepping door gevechtsvliegtuigen onzeker wordt.

De bescherming tegen de tactische luchtvaart was tot de jaren zestig voornamelijk afhankelijk van grond-luchtartillerie, ook al verschenen er in dit decennium raketsystemen voor deze missie, zoals de American Hawk (60) en de Sovjet 1962K2 (12).

Van de 2 vliegtuigen van de Amerikaanse luchtmacht, de Amerikaanse marine en het Amerikaanse marinekorps die tijdens de oorlog in Vietnam tijdens de strijd verloren zijn gegaan (ongevallen niet meegerekend), gingen er dus slechts 500 verloren door Noord-Vietnamese grond-luchtraketsystemen, en 205 door Vietnamezen. jacht. De ruim 269 overgebleven vliegtuigen werden neergeschoten door het luchtafweergeschut van de Noord-Vietnamese legers.

Hanoi had toen meer dan 10 luchtafweerbatterijen ingezet, variërend van 000 en 12,7 mm zware machinegeweren tot het 14,5 mm S-60 kanon dat meer dan één granaat per seconde afvuurde op een afstand van maximaal 57 m in combinatie met radargeleiding.

Als deze verdediging effectief bleek tegen de Amerikaanse jager, werd het al snel duidelijk dat het luchtafweergeschut aanzienlijke menselijke hulpbronnen mobiliseerde, waarbij alleen al aan deze missie meer dan 120 Noord-Vietnamese soldaten werden ingezet, en dat er een zeer hoge dichtheid nodig was om efficiënt te kunnen zijn.

Dit menselijke gewicht, evenals de prestaties van nieuwe mobiele grond-luchtraketten, zoals de Sovjet 2K12 Kub (1967) en 9K32 Strela (1970), ingezet door de Arabische legers tijdens de Jom Kipoeroorlog, overtuigden de westerlingen uiteindelijk van het belang om zichzelf snel uit te rusten met een krachtig luchtafweersysteem, georganiseerd rond meerlaagse raketbatterijen.

75% van dit artikel moet nog gelezen worden,
Abonneer je om toegang te krijgen!

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf 6,90 €.

Nieuwsbrief abonnement