Arleigh Burke, Kongo, Super Gorshkov: Nowoczesne niszczyciele – część 2

Artykuł ten jest kontynuacją artykułu „Hobart, Type 52D, Sejong the Great: modern niszczyciele – Part 1” opublikowanego 24 maja 2021 r., w którym przedstawiono Hobart (Australia), Type 052D/DL (Chiny), Sejong the Grand (Korea Południowa ) i Kalkuta (Indie). Druga część uzupełnia panel ośmiu głównych klas nowoczesnych niszczycieli, z klasą Kongo (Japonia), Arleigh Burke (Stany Zjednoczone), Daring (Wielka Brytania) i 22350M Super Gorshkov (Rosja).

Klasa Kongo (Japonia, 4+2+2 jednostki)

Uważa się, że Japońskie Morskie Siły Samoobrony są trzecia najpotężniej uzbrojona flota na świecie, na równi z Rosją i ustępując jedynie Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych i chińskim siłom morskim.

A 4 ciężkie niszczyciele klasy Kongo, oprócz 4 ciężkich niszczycieli przeciwlotniczych klas Atago i Maya, mają duży wkład w tę pozycję, obok około 20-sekundowegoOceaniczne okręty podwodne typu Soryu i Taigeige.

Wywodzące się z przedstawionych poniżej amerykańskich niszczycieli typu Arleigh Burke, niszczyciele typu Kongo były pierwszymi nieamerykańskimi okrętami wyposażonymi w słynny radar SPY-1 oraz system AEGIS, w który do tej pory były wyposażone tylko krążowniki Ticonderoga i pierwsze Arleigh Burkes.

Budowę 4 Kongo rozpoczęto w 1990 r., a zakończono w 1998 r., w celu zastąpienia niszczycieli klasy Amatsukaze wciąż wyposażonych w system Tartar i rakiety SM1-MR, przy jednoczesnym ryzyku stawienia czoła radzieckim bombowcom naddźwiękowym Tu-22M3 Backfire- C i ich naddźwiękowe pociski przeciwokrętowe AS-4 Kelt były coraz poważniej traktowane przez japońską marynarkę wojenną pod koniec lat 80., kiedy podjęto decyzję o budowie tych okrętów.

Kongo o długości 161 m przy ładowności 10.000 90 ton przewozi, podobnie jak amerykański Burke Flight I, pionowe silosy 41 Mk2 do realizacji pocisków przeciwlotniczych SM-3 lub pocisków przeciw okrętom podwodnym ASROC, a także pocisków przeciwbalistycznych SM2003 od modernizacji z XNUMX r.

Uzbrojenie uzupełnia działo kal. 127 mm, 8 pocisków przeciwokrętowych Harpoon, 2 pociski CIWS Falanga i 2 potrójne wyrzutnie torped. Podobnie jak Burkes, Kongo mają również system sonaru kadłubowego SQS-53C i wdrażają helikopter morski SH-60J, aby wzmocnić swoje możliwości ASM.

Dłuższe niż 4 metry niszczyciele klasy 2 Atago zostały zbudowane w latach 2004-2008 w celu zastąpienia niszczycieli klasy Tashikaze, również wyposażonych w system Tartar. W przeciwieństwie do bardziej wszechstronnych Kongo, Atago specjalizowały się w walce przeciwlotniczej i przeciwrakietowej oraz ochronie wybrzeży Japonii przed północnokoreańskimi pociskami balistycznymi.

W tym celu statki zostały wyposażone w radar SPY-1D (V), ewolucję SPY-1D, w którą wyposażone są Kongo, ale wykazujący znacznie lepsze osiągi w pobliżu wybrzeża, aby umożliwić statkom lepszą ochronę wybrzeża Japonii . .

Oba statki mają również natywnie pocisk antybalistyczny SM2 i mają 3 pionowych silosów, a nie 96 jak Kongo. Jeśli ma hangar i platformę do zaimplementowania śmigłowca ASM SH-90J, to rzadko jest zaokrętowywany.

Les deux Niszczyciele klasy Maya zostały zbudowane w latach 2017-2021 w celu zastąpienia niszczycieli typu Hatakaze, ostatnich okrętów japońskiej marynarki wojennej korzystających z systemu tatarskiego. Wywodzący się z Atago, Maya zawiera główne cechy, w tym radar SPY-1D(V) i 96 pionowych silosów.

Bardziej nowoczesne, mogą wdrożyć pocisk SM-6 zdolny do rażenia pocisków balistycznych, a także statków i celów lądowych. Z drugiej strony oba statki mają radykalnie inną architekturę napędu niż Kongo i Atago, oparte na 4 turbinach gazowych LM-2500.

Majowie z kolei wdrażają hybrydowy napęd gazowo-elektryczny znany jako COGLAG (Combined Gas turbine-eLectric And Gas), dzięki czemu mają znacznie większą moc elektryczną niż ich poprzednicy, a tym samym zapewniają im znaczną skalowalność. , w przyszłości, ukierunkowane systemy broni energetycznej, lub działo elektryczne Rail Gun.

Klasa Arleigh Burke (Stany Zjednoczone, 75 jednostek +)

Pod koniec lat sześćdziesiątych niszczyciel był typem okrętu nawodnego, który nie był już zbyt popularny wśród planistów Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, którzy wówczas opowiadali się za budową krążowników rakietowych, z których część była napędzana energią nuklearną, jak np. Virginia, i to były bardzo udane klasy. fregat, z Knoxem, a za nim O/H Perry. W rzeczywistości od 60 r. do połowy lat 1970. Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych rozpoczęła budowę jedynie 80 niszczycieli, 35 klasy Spruance i 31 klasy Kidd.

75% tego artykułu pozostało do przeczytania,
Subskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 6,90 €.

Subskrypcja biuletynu