Jakie byłyby konsekwencje niepowodzenia programu MGCS?

Od niepowodzenia spotkanie Sébastiena Lecornu i Borisa Pistoriusa w Berlinie w lipcu ubiegłego rokur, próbując przekazać program MGCS dla głównego systemu walki naziemnej, krążą pogłoski, że będzie on teraz zagrożony.

Plotka ta nabrała rozpędu w zeszłym tygodniu, kiedy Francja ogłosiła, że ​​ją słyszy narzucić Włochom członkostwo w programie. Dla Francji pojawienie się Włoch w roli partnera ekwipotencjalnego oznaczałoby zmianę podziału przemysłu i finansowania programu, który obecnie nie ma struktury od czasu przybycia Rheinmetall w 2019 r.

Dla Niemiec stanowiłoby natomiast istotne zagrożenie dla działalności dwóch ich przemysłowców, Krauss-Maffei Wegmanna i Rheinmetalla, ale także dla ich dominującej pozycji w samym programie, ze względu na niezrównoważoną równowagę sił między nimi. Gracze niemieccy i jedyna francuska firma Nexter.

Zdegradowany klimat za MGCS między Paryżem a Berlinem

Oprócz tych wewnętrznych napięć w programie, stosunki między Paryżem a Berlinem znacznie się osłabiły w ostatnich miesiącach na tle radykalnych różnic w wielu kwestiach, takich jak energia i energia jądrowa, które kształtują politykę zagraniczną, szczególnie w Afryce, oraz w stosunku do - wobec Ukrainy lub w sprawie polityki przemysłowej, zwłaszcza w sektorze motoryzacyjnym.

To właśnie w tej niezwykle napiętej sytuacji Sébastien Lecornu i Boris Pistorius zgodzili się spotkać ponownie we wrześniu, właśnie w celu rozstrzygnięcia przyszłości programu MGCS. Dla wielu obserwatorów szczególnie europejskiespotkanie to mogłoby równie dobrze doprowadzić do zakończenia tej współpracy, a następnie dołączyć do MAWS, CIFS i Tigre III na ołtarzu przerwanych francusko-niemieckich projektów z 2017 r.

Taka porażka miałaby liczne konsekwencje, poza pogorszeniem stosunków Paryża i Berlina. Mówiąc dokładniej, Francja i Niemcy będą musiały wówczas szybko rozstrzygnąć trzy kwestie: przyszłość programów czołgów bojowych nowej generacji obu krajów, program samolotów bojowych 6. generacji FCAS, a także przyszłość wspólnego przedsięwzięcia KNDS .

W stronę dwóch europejskich programów czołgów bojowych nowej generacji?

W przypadku niepowodzenia MGCS konieczne byłoby zbudowanie nowego czołgu bojowego, który zastąpiłby obecnie używany pancerz, taki jak Leopard 2, Challenger 3, Leclerc i Ariete pozostaną. Najbardziej prawdopodobna hipoteza zakłada, że ​​zastąpią go wówczas dwa programy europejskie.

Francuski następca MGCS

Po stronie francuskiej śmiało możemy sądzić, że Paryż i Rzym podejmą się wspólnie opracowania nowego czołgu bojowego. Rzeczywiście, w przeciwieństwie do Niemiec, mają ten sam harmonogram zastąpienia francuskiego Leclerca i włoskiego Ariete do 2035 roku.

Ponadto armie obu krajów mają tendencję do wykorzystywania podobnych doktryn, przedkładając manewr i mobilność nad siłę ognia i pancerz. Z tego powodu zarówno Leclerc, jak i Ariete były zauważalnie lżejsze i bardziej mobilne niż ich niemieckie, brytyjskie czy amerykańskie odpowiedniki.

Belgia byłaby także głównym potencjalnym partnerem w przypadku współpracy w zakresie nowego francuskiego czołgu w oparciu o program CaMo, w ramach którego Bruksela zamówiła VBMR, EBRC i Caesar Mk2 w celu optymalizacji interoperacyjności z armią francuską. Należy jednak pamiętać, że władze belgijskie nie dały dotychczas do zrozumienia, że ​​zamierzają (ponownie) wyposażyć swoje armie w czołgi bojowe.

Inne kraje europejskie mogłyby dołączyć do ewentualnego francusko-włoskiego programu czołgów bojowych nowej generacji. Tym samym Hiszpania, która inwestuje masowo, aby wesprzeć rozwój swojego przemysłu obronnego, mogłaby ulec pokusie uzyskania większego udziału niż w niemieckim programie.

Grecja także mogłaby widzieć w tym zainteresowanie, zwłaszcza że Paryż, podobnie jak Rzym, utrzymuje z Atenami bardzo dobre stosunki, zwłaszcza w kwestiach obronnych. Podobnie Portugalia, a nawet Chorwacja czy Serbia z pewnością znajdą odpowiedź na swoje oczekiwania.

Paryż mógłby też zwrócić się do partnerów pozaeuropejskich, aby rozwijać swój program, takich jak Zjednoczone Emiraty Arabskie, Egipt, czy nawet Arabia Saudyjska na Bliskim Wschodzie. Dotyczy to również Indii, które, jak wiemy, chcą opracować następcę dla swojej imponującej floty T-72, a także preferują lżejsze i bardziej mobilne pojazdy opancerzone.

Rzeczywiście, indyjskie czołgi muszą być w stanie działać na trudnym i stromym terenie płaskowyżów Himalajów naprzeciw Chin, a także na stepach i dolinach Azji Środkowej naprzeciw Pakistanu. Z tego powodu New Delhi w swoim zaproszeniu do składania ofert na wymianę T-60 narzuca masę bojową mniejszą niż 72 ton.

W rzeczywistości Paryż miałby, w razie potrzeby, kilka różnych opcji opracowania we współpracy międzynarodowej nowego programu czołgów ciężkich, być może nawet bardziej dostosowanego do oczekiwań Francji, zarówno z przemysłowego, jak i politycznego punktu widzenia.

Niemiecki następca MGCS

Podobnie jak we Francji, w Niemczech również nie brakowałoby potencjalnych partnerów do opracowania następcy Leopard 2. W szczególności mamy na myśli zadeklarowanych klientów firmy Leopard 2A8 czy A7HU (Norwegia, Czechy, Węgry i Włochy), ale także do innych partnerów położonych blisko Berlina, takich jak Wielka Brytania, Holandia, Szwecja, Finlandia, a nawet Polska.

Przy takiej hipotezie nowy program pod przewodnictwem Berlina byłby odpowiedzią na aktualne wyzwania niemieckiego przemysłu, te same, które dziś tworzą wewnętrzne napięcia, które zagrażają współpracy francusko-niemieckiej. W szczególności prawdopodobne jest, że dążyłoby się do bardziej opóźnionego harmonogramu, około 2045 r. lub nawet 2050 r., aby zwolnić przestrzeń komercyjną dla Leopard 2A8, KF51 Panther i Leopard 2AX już wkrótce.

75% tego artykułu pozostało do przeczytania,
Subskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 6,90 €.

Subskrypcja biuletynu