Shtorm projesinin 2015'teki ilk sunumlarından bu yana, Krylov tasarım ofisleri tarafından "bir sonraki Rus nükleer uçak gemisinin" yeni bir modelinin kamuoyuna sunulmadığı bir yıl bile geçmiyor. Ve bu yıl da bir istisna değil, gaz türbinleriyle desteklenen bir nükleer reaktörle çalışan ve yaklaşık yüz uçağı taşıma kapasitesine sahip, "1143 m" uzunluğunda ve "350 ila 90 ton" ağırlığında bir uçak gemisi olan Project 100.000E Lamantin'in sunumuyla, Su57 ve S70 Okotnik savaş drone'unun denizcilik versiyonları dahil.
Bu yıl, Deniz Kuvvetleri Komutanı Nikolai Yevmenov, St. Petersburg sergisi vesilesiyle, Savunma Bakanlığı'nın nükleer uçak gemisi inşasına yönelik teknik tavsiyeleri tanımlamayı amaçlayan bir çalışma başlattığını duyurdu, ancak bu “ ona göre yakın gelecekte değil”.
Rusya'da yeni bir uçak gemisi inşa etme meselesi aslında Fransa'daki aynı soruya oldukça benziyor: Herkes bunun faydalı olduğunu kabul ediyor, herkes bunun gerekli olduğunu söylüyor ama kimse 200 milyon doların üzerinde bir yatırıma başlama kararı almak istemiyor. Rusya'da milyar Ruble veya Fransa'da 5 milyar €. Çünkü aslında uçak gemisi, sistematik olarak buna karşı hareket eden birçok kritik zayıf noktadan muzdariptir:
- Giriş bileti çok yüksek, özellikle de gemiye binen hava grubunu ve eskortu da eklemek zorunda olduğunuz için.
- Bu teknik bilginin ihracat potansiyeli temelde yok olmasa bile çok sınırlıdır.
- Belirli teknolojilerin ve teknik bilginin uygulanabilirliği de son derece sınırlıdır
- Böyle bir binaya duyulan ihtiyaç nadirdir ve belirli senaryolarla sınırlıdır
- Son olarak, uçak gemisi sıklıkla, özellikle hipersonik füzelerin saldırılarına karşı savunmasız olarak sunuluyor.
Genel yatırımın kısıtlı olduğu bir bağlamda, ki bu sıklıkla karşılaşılan bir durumdur, bu nedenle, bir veya daha fazla uçak gemisi inşa etme kararı, bazı durumlarda daha faydalı olduğu düşünülen diğer ekipmanların satın alınmasına zarar verecek gibi görünmektedir. senaryolar. Örneğin Fransa'da Hava Kuvvetleri, aynı argümanları kullanarak ikinci bir uçak gemisi inşa etme planlarına defalarca saldırmaya alıştı.
Bu bağlamda İngiltere, Çin, Hindistan, Rusya ve tabii ki ABD gibi bazı ülkeler bu çok pahalı ve savunmasız silaha sahip olmak için neden bu çabayı göstermeye hazır? Nitekim savunma yatırımları Fransa'nınkilerden çok da uzak olmayan Büyük Britanya, filosunu 2 bin ton küçültmek zorunda kalsa bile, F60.000B'lerle donatılmış iki adet 35 tonluk sıçrama tahtası uçak gemisi üretmeyi kabul etti. Typhoon Çin, bu kez elektromanyetik mancınıklara sahip olacak ve 3 yılına kadar nükleer güçle çalışan ilk ağır uçak gemisinin üretimine başlamadan önce en az bir kardeş gemiye sahip olması gereken 2025. uçak gemisinin inşasına başladı. Amerikan modellerine.
Çünkü uçak gemisi bugün bir devletin konvansiyonel cephaneliğindeki en güçlü silah olarak karşımıza çıkıyor. Uçak gemilerine sahip devletlerin en fazla sayıda nükleer savaş başlığına sahip devletler olması da şaşırtıcı değil. Bu nedenle uçak gemisi, diğer silah sistemlerinden çok daha fazla, küresel ölçekte ayırt edici bir güç mesajı taşıyor.
Küresel gerilimler kötüleşmeye devam ederken, silahlanma yarışı yeniden başlarken ve birçok ülke halklarını savaş olasılığına hazırlarken, bir veya daha fazla uçak gemisine sahip olmak, sınırlarının ötesinde hareket etme kapasitesi açısından fazlasıyla belirleyici görünüyor ve bu nedenle, küresel jeopolitiğin dönüşümünü etkileyebilir. Bu, İngilizlerin, Hintlilerin ve Çinlilerin neden bu tür çabaları kabul ettiğini ve Rusya'nın sınırlı imkânlara rağmen neden böyle bir hayal kurduğunu açıklıyor. Bu ülkeler yarının dünyasında yer almak istiyor.