Een paar dagen geleden, zei Daniel Darling, analist bij Forecast International publiceerde een artikel over de impact van de huidige coronavirusepidemie op de Duitse defensie-uitgaven in de komende jaren. Afgezien van de sombere inventaris opgesteld door Daniel Darling, kan men zich afvragen welke programma's het meest zouden kunnen lijden onder mogelijke bezuinigingen door het Duitse Ministerie van Defensie.
Economische vertraging en verminderde defensie-uitgaven
Duitsland is dat op het gebied van gezondheidscrisisbeheersing een van de Europese landen die de epidemie het beste beheert van Covid-19 die momenteel de planeet raakt. Het land heeft inderdaad een gezondheidssysteem dat relatief ongedeerd is van bezuinigingen en een industriële infrastructuur om medische apparatuur te leveren om de verspreiding van het virus tegen te gaan.
Echter, net als andere landen in de wereldHet goede beheer van de gezondheidscrisis door de Duitse autoriteiten zal het land niet toestaan ​​te ontsnappen aan de economische gevolgen van de epidemie. Om te anticiperen op de impact van de epidemie op de Duitse economie, baseert Daniel Darling zich zowel op de elementen die vandaag bekend zijn als op een vergelijking met de economische crisis van 2008. En de conclusies zijn koud achterin.
Zelfs vóór de eerste beheersingsmaatregelen in Europa leek het eerste kwartaal van 2020 bijzonder slecht voor de Duitse economie. Analisten plannen nu een bbp-verlaging van ongeveer 4% in vergelijking met vorig jaar. Duitsland zou dus toetreden een zware recessie, wat gepaard zou gaan met een enorme stijging van de werkloosheid. Een crisis zonder gemeenschappelijke maatregel met die van 2008-2009, die de Duitse bevolking echter zwaar had getroffen. Erger nog, deze analyses houden over het algemeen geen rekening met de mogelijkheid dat de huidige epidemie slechts de eerste aflevering van een lange reeks is, met inperkingsmaatregelen die zouden slagen telkens wanneer het virus terugkeert.
Zoals in veel andere landen heeft de Duitse federale regering al aangekondigd dat ze honderden miljarden euro's zal vrijmaken om de reële economie te ondersteunen. Grondwettelijke beperkingen die het in stand houden van een structureel tekort boven 0,35% van het BBP verhinderen, zijn ook opgeschort. Helaas suggereert alles op middellange en lange termijn dat de Duitse en Europese economieën tijd nodig hebben om te herstellen.
In een context van recessie zullen Europese regeringen noodzakelijkerwijs geld moeten besparen, maar ook enkele van hun prioriteiten moeten herzien, met name door hun uitgaven op het gebied van gezondheid en interne veiligheid te verhogen. Zoals bij elke crisis kunnen defensie-uitgaven dan een variabele worden voor begrotingsaanpassing. En dit is met name het geval in Duitsland, waar militaire kwesties met weinig steun van het publiek worden beantwoord. Na serieuze bezuinigingen en administratieve herstructurering tussen 2008 en 2010, de Bundeswehr leek langzaam een ​​behoorlijk formaat en efficiëntie terug te krijgen. Deze inspanningen konden lange tijd tot niets worden teruggebracht.
In het beste geval lijkt het erop dat de geleidelijke stijging van de defensie-uitgaven moet stoppen. Het ministerie van Defensie zou dan tevreden moeten zijn met een stabiel budget, dat de winst nog steeds zou consolideren, ook al zouden sommige programma's hun ambities verkleinen. Het is echter waarschijnlijk dat de Duitse defensie grotendeels zal betalen voor de economische wederopbouwinspanningen van het land met een netto vermindering van de kredieten die aan de legers zijn toegekend. In ieder geval zullen enkele van de belangrijkste Duitse defensieprogramma's moeten worden verminderd, vertraagd, geherstructureerd of eenvoudigweg geannuleerd.
Een bedreiging voor Duitse en Europese defensieprogramma's
In een context van langdurige recessie zal Duitsland voor een dubbele tegenstrijdige verplichting staan. Enerzijds zal het nodig zijn om de lokale industrie aan te moedigen deze op lange termijn te handhaven, wat betekent dat er hoge uitgaven moeten worden gedaan zonder dat er onmiddellijk economisch rendement is. Anderzijds zal het noodzakelijk zijn om het tekort van het land zoveel mogelijk te beperken, en dus zware uitgaven.
Zelfs als de defensie-uitgaven worden verlaagd, wordt niet alles stopgezet en zullen er keuzes moeten worden gemaakt in welke programma's moeten worden gehandhaafd en welke moeten worden geannuleerd. Om de Duitse defensie-industrie op lange termijn te ondersteunen, zou het ideaal zijn om in Duitsland ontwikkelde en geproduceerde wapens te bestellen. Om de kosten te beperken, zou de aankoop van apparatuur in het buitenland, vooral in de Verenigde Staten, integendeel de voorkeur verdienen, ook al reageert het op een kortetermijnaanpak.
In alle gevallen kan men zich echter voorstellen dat programma's die in samenwerking met andere Europese landen worden uitgevoerd, het meest bedreigd kunnen worden. Deze laatste vergen immers over het algemeen zware investeringen en zijn gespreid over de lange termijn, zonder het mogelijk te maken nationale producenten te beveiligen. We zagen dit duidelijk tijdens onderhandelingen met Parijs rond het FCAS / FCAS-gevechtsvliegtuig of de MGCS-gevechtstank, waar de Bondsdag wilde de positie van Duitse industriëlen veiligstellen vergeleken met hun Franse tegenhangers. In een context van langdurige crisis zal de verleiding om nationale industriële kampioenen te steunen nog sterker zijn.
Daarom zouden de FCAS/FCAS- en MGCS-programma's tot de programma's kunnen behoren die het zwaarst door de huidige crisis worden getroffen. Aan de ene kant beschikt alleen Duitsland over de vaardigheden om een ​​opvolger van de Leopard 2. En zelfs in het geval van voortzetting van de Frans-Duitse samenwerking, zou een minimale oplossing rond de EMBT die in 2018 door KNDS werd gepresenteerd, voldoende kunnen lijken. Aan de andere kant, in termen van straaljagers, zal de horizon van 2040 ongetwijfeld ver weg lijken, aangezien het land wordt geconfronteerd met een ernstige economische crisis. Zal het bovendien, zoals in het geval van de MGCS, mogelijk zijn om grote investeringen in een nieuw gevechtsvliegtuig te rechtvaardigen als in het huidige decennium niet minder dan drie jagers de Tornado zullen vervangen?
Deze kwestie van vervanging van de Tornado zou wel eens de eerste kunnen zijn die de dupe wordt van de huidige crisis. Eind maart werd in berichten uit Berlijn gesproken over de aankoop van 90 Eurofighters Typhoon gemoderniseerd, ongeveer dertig Super Hornets en ongeveer vijftien Growlers voor elektronische oorlogsvoering. Een ambitieuze aankoop, wat de capaciteiten van de Luftwaffe zou hebben versterkt. De komende maanden zal moeten worden bekeken welke follow-up Berlijn van plan is te geven aan dit idee, maar alles wijst erop dat het waarschijnlijk niet mogelijk zal zijn om te kiezen voor een drievoudige vloot gevechtsvliegtuigen terwijl de ontwikkeling van de FCAS. Evenzo CH-53 Programma voor vervanging van zware helikopters zou kunnen worden uitgesteld of vereenvoudigd, wat gunstig zou kunnen zijn voor de concurrent die de meest economische helikopter aanbiedt, in dit geval de Boeing CH-47 in plaats van de CH-53K van Sikorsky.
Ten slotte moet worden nagegaan of de Duitse legers de middelen zullen hebben om hun aankopen en leveringen van expeditiemateriaal, zoals het A400M-transportvliegtuig, voort te zetten, de toekomstige MKS-180 fregatten of zelfs de laatste twee Type 212 onderzeeërs? Er zullen in ieder geval keuzes gemaakt moeten worden, die ongetwijfeld directe gevolgen hebben voor de Duitse en Europese industrie.